Religieuze verschillen op de werkvloer: hoe ga je er mee om? (Case)

Jaren geleden werkte ik als externe bij een bloemenveiling. Het werk was eenvoudig, maar intensief. In de vroege ochtend werden de planten geveild. Dat betekende logistiek ongeveer het volgende: planten werden aangevoerd via vrachtwagens. Ze werden vervolgens op karretjes gezet, gekeurd, moesten met die karretjes naar de veilruimte worden gereden, waar ze op tijd moesten zijn neergezet. Vervolgens gingen ze de veilruimte in om getoond te worden aan kopers die op een tribune hadden plaatsgenomen.

Op de werkvloer waren teamleiders aanwezig en mensen die per onderdeel van het proces aan het werk gingen. De diversiteit op de werkvloer was enorm. Niet alleen qua nationaliteit maar ook qua gezindte. Laten we eens een nachtploeg onder de loep nemen. Twee teamleiders werkten onder een manager, die zelf niet in de uitvoering werkzaam was, maar als regisseur van het proces. De teamleiders, Aart en OR-vertegenwoordiger Paul, waren respectievelijk christelijk en socialistisch. In hun team werkten de Marokkaanse Nederlanders Mohammed, Azhar en Binyamin. Twee Iraniërs, Resa en Shahram, zorgden voor een shi’itische invloed naast deze soennitische moslims. Evert en Jaap waren overtuigd christen. Simon was de filosoof van het stel. Hij combineerde boeddhistisch gedachtengoed met westerse filosofische denkbeelden, en deed aan yoga en mindfullness. Hij had gekozen voor een baan die niet teveel vroeg van zijn denkwereld, ondanks zijn studie antropolgie. Arav en Darshan waren hindoestaanse medewerkers.

Cor was een jongeman zonder opleiding, maar was dol op IT en natuur- en wiskunde en op alles wat te maken had met het heelal. Daar wist hij zoveel van, dat we ons afvroegen waarom hij niet een studie ging doen. Hij was goed bevriend met de enige Surinaamse medewerker, Glenn, die de door slaven uit Afrika meegenomen winti-religie aanhing. En dan waren er nog een drietal Hollandse medewerkers die niets met religie hadden.

Ik vond dit één van de meest interessante afdelingen waar ik gewerkt heb. Tijdens de pauzes werd regelmatig gesproken over de verschillende levensbeschouwingen, en dat ging meestal goed. Onderling werden vaak grappen gemaakt. Maar toen kwam de discussie over de islamitische gebedsruimte. En daar werd de sfeer niet beter van. De christelijke medewerkers bleken moeite te hebben met de situatie. Ook de atheïsten vonden dat er nogal wat tijd verloren ging met de gebeden van hun moslimcollega’s.

Plotseling bleek het team meer verdeeld, en de spanningen namen toe. Er ontstonden clusters. De soennieten en shi’iten deelden weliswaar dezelfde gebedsruimte, maar de Iraanse mannen vonden dat ze ten onrechte op één lijn gezet werden met hun Marokkaanse collega’s. Zij baden slechts drie keer per dag, terwijl hun Marokkaanse collega’s dat vijf keer deden. De Iraniërs zeiden bovendien dat zij langer werkten, wat werd aangevochten door hun christelijke collega’s.

De christelijke mannen waren fel over de gebedsruimte. Ze vonden dat het een soort minimoskee was, en ze hadden daar last van, zeiden ze. Anderen distantieerden zich. De Surinaamse collega lachte om de verdeeldheid en sloot zich aan bij Simon zei dat de discussie hem aan de middeleeuwen deed denken.

‘Het is gewoon weer de oude discussie tussen moezelmannen en kruisvaarders’.

Simon werd verweten dat hij niet hard genoeg werkte, altijd liep te dromen, Glenn kreeg hetzelfde verwijt.

‘Surinamers zijn lui’, werd gezegd.

Beiden werden vervolgens genegeerd door zowel hun moslim- als christencollega’s. De atheïsten vonden dat het ‘religieuze’ gezeur maar eens afgelopen moest zijn. Aart en Paul, de teamleiders, raakten ook verdeeld. Als christen liet Aart teveel zijn oren hangen naar Evert en Jaap, vond Paul. De moslimcollega’s zagen hem als partij in het conflict en negeerden zijn opdrachten. De hindoestaanse collega’s en ook Cor vielen buiten de discussie, maar hadden last van de sfeer.

Hoe zou jij dit oplossen?

Bert Overbeek schreef 'Diversiteit' dat vorig jaar een nummer 3-notitie haalde in de Managementboek top 100. Hij is trainer en coach en te bereiken via pitcher.support@hetnet.nl (website: www.pitchersupport.jimdo.com)

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>

Eric Leushuis
Hallo Bert,
Volgens mij is het belangrijkste dat alle informatie met allen wordt gedeeld, dus inclusief de mgr..
Iedereen moet zijn verhaal kunnen vertellen en wellicht ook nog iets over de achtergrond zodat er meer bewustzijn kan komen.
Er mag ook uitgesproken worden wat een ieders geloofsovertuiging is en dat ze met hun allen dat mogen / moeten accepteren op de werkvloer want anders ontstaat er een niet werkbare situatie.
Ik zou dan geen gebedsruimre maar een "stilte' ruimte willen voorstellen waar iedereen gebruik van kan maken. Van een ieder wordt verwacht dat hij evenveel uren maakt en als iemand dat niet kan dan moet dat op een bepaalde manier worden gecompenseerd.
Laat de mensen vooral inzicht krijgen in de gemeenschappelijke belangen. Werk hebben, geld daarvoor krijgen, samen mogen werken, elkaar kunnen inspireren, etc.
Er is nog meer te vertellen, maar voorlopig zo maar even.
Groet Eric
Wilma Boonstra
Zolang iedereen gewoon zijn werk doet en er geen 'handgemenen' (vechtpartijen) ontstaan, is er volgens mij - nog - niet echt sprake van een probleem, toch?

Dat het niet altijd even gezellig is - vooral in de pauzes - is wellicht ook niet echt een overkomelijk probleem voor de betrokkenen want anders zouden ze zelf hun gedrag wel aanpassen, lijkt mij. Ze hoeven toch niet allemaal verplicht gezellig met elkaar te doen?

Wel zou ik als leidinggevende met ieder afzonderlijk een gesprek voeren over wat ik als collega (leinggevende) van de werknemer verwacht qua - professioneel - gedrag jegens elkaar. Misschien kan een sportieve pauze-activiteit (potje tafeltennis or whatever) de 'verbroedering' een handje helpen? Dus: zoek naar een gemeenschappelijk 'iets' waar ze elkaar weer in kunnen vinden!

Nou ja, ik ben geen man dus ik weet het verder ook niet.
Ted
Geen gebedsruimte. Werk en religie kunnen prima gescheiden blijven.
Chiquita Welmerink
Lid sinds 2019
De betrokkenen vragen of zij een oplossing willen waar iedereen tevreden mee is.
zo ja, dan met elkaar in gesprek.
ieder zijn eigen verhaal.
waar gaat het echt om?
de angel er uit halen (transformeren)
bewustworden van eigen aandeel.
wat is belangrijk?
en wat is er dan mogelijk zodat iedereen tevreden is!
Mooie case, heel herkenbaar en oplosbaar mbv een gespreksleider die de kunst verstaat om dit te begeleiden.
win-win!