Wat drijft jonge bazen? (Han Botterhuis)

Han Botterhuis is een jonge baas uit het volle leven. Hij kan beschouwd worden als een manager die iets weet te bereiken en die zijn hand niet omdraait voor een paar stevige klussen. In dit artikel vraagt hij zich een paar dingen af. Uitstekende vragen voor leeftijdsgenoten en collega's? Hier gaat het over 'druk, druk, druk'. Hij vraagt zich zelfs af of hij niet tot de ADHD-generatie behoort. We zijn benieuwd naar je reactie. 

De veel gehoorde kreet in mijn netwerk, omgeving, kroeg etc, op de vraag hoe het gaat is 'Druk!' Dit gaat een tijdje langs je heen en soms stel je de wedervraag, ‘ hoe bedoel je druk, wat is dat dan?’ waarop 9 van de 10 antwoord in de zin van, “ Reorganisaties, implementaties, fusie, etc etc etc. We hebben het altijd druk met projecten op het werk en dat is niet zo gek als je jezelf als jonge baas, high potential of nieuwe manager het predikaat vernieuwer ophangt. Maar wat ik wel gek vindt is dat geen mens het heeft (de uitzonderingen daar gelaten) over de drukte van zijn/haar eigen onderneming. Met zijn/haar eigen onderneming bedoel ik de “mens? manager die in zijn/haar leeftijdscategorie naast zijn werk tal van bolwerken aan het opbouwen is.
Een aantal bolwerken op een rijtje:
Sociaal omgeving, bestaande uit vriendenkring, familie die vroeger in je schoot werden geworpen en waaraan nu hard moet worden gewerkt om niet te eindigen in verplichte ongewenste bezoekjes omdat het hoort.
Thuis, een thuis opbouwen waarin de financiële lasten gedragen moeten worden met weinig reserves (is al verdwenen door de studieschuld, of bizarre uitgaansleven), de keuze van een partner (die traditioneel een heel leven bij je blijft), het krijgen van kinderen die vervolgens naar crèches moeten omdat de financiële lasten niemand toelaat om thuis te blijven. Doodop in het weekeinde op de bank van het werk en de twee kleine kinderen die om aandacht vragen (uitslapen is er niet meer bij, of je draait met je partner een ploegendienst).
Eigenwaarde, status, je wilt iemand zijn. Dit kan van alles zijn maar je wilt wel dat mensen je opmerken, je wilt op een bepaalde manier opvallen in de maatschappij zodat mensen je kunnen vinden tot aan op een voetstuk plaatsen ook al is het maar voor 1 seconde.
Naast het managen van mensen, het omgaan met je sociale omgeving zijn we voornamelijk op zoek naar ons zelf, want we willen en kunnen alleen vanuit ons zelf groeien.
Al deze bolwerkjes vragen naast ons werk om schreeuwende aandacht en energie en toch stappen we in de uitdaging om te managen. Nog meer mensen en randzaken die veel energie van ons vragen.
Mijn vraag aan jullie is waarom? Waarom stappen we in die uitdaging nu en niet over 10 jaar, of rollen we er nu in omdat we denken dat het over 10 jaar over is met die kans? Pakken we die uitdaging omdat er een salaris cheque tegenover staat. Zijn we van nature de ADHD generatie die niet zonder drukte kan, of moet je hier niet over nadenken en de volgende keer gewoon roepen dat je het druk hebt? 

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>

Michel
Han,

In alle eerlijkheid denk ik vooraf en oprecht, dat het veelgehoorde "druk" waar jij over rept, ook iets zegt over jouw (en in ieder geval mijn) netwerk. Ook ik maak me vaak schuldig aan dit korte en bondige antwoord. De voorbeelden die je schetst zijn tevens zeer herkenbaar voor mijzelf.

Even een zijstapje: mijn broer(tje) is, anders dan mijzef, geen carrierejager. Hij rijdt zijn kilometertjes met de vrachtauto en is 60-80 uur per week van huis. In al zijn arbeidsjaren heeft hij mij nog nooit gezegd dat hij het druk heeft. Hooguit onenigheid met zijn baas of collega, maar daar houdt het dan ook wel mee op.
In alle eerlijkheid heb ik geen vrienden of bekenden die zich in andere contexten bevinden dan mijzelf (zoals mijn broer die vrachtwagenchauffeur is). Ze zijn jong(er), ambitieus, gedreven en willen iets bereiken in het leven (veelal op materieel en maatschappelijk/carriere vlak). Ik spreek hiermee geen enkel waardeoordeel uit over mensen die anders zijn. Sterker nog; ik ben wel eens jaloers op mijn broertje. De rust en relaxedheid waarmee hij in het leven staat (en hij heeft echt wel het nodige meegemaakt in zijn priveleventje) zijn zo ongeveer het tegenovergestelde van mijn bestaan.
Wat ik ermee wil zeggen is, dat de veronderstelling dat iedereen het maar druk heeft, in mijn optiek meer over jezelf en jouw context zegt dan over hoe onze generatie in het algemeen is.

Waarom ik dan niet kies voor een leven zoals mijn broer? Voor mij ligt dat heel erg opgesloten in gevoelswaarden en prestige/prestatiedrang. Misschien zelfs wel uit een stukje onzekerheid. Ja, ik wil inderdaad bekend zijn, het "goede aanzien" hebben van anderen. Ik wil graag in de spotlights staan. Ik wil graag richting een directiefunctie, zelfs als dat betekent dat ik wisseldiensten moet draaien om een kind te hebben. Waarom? Misschien wel omdat ik denk dat ik zo blijvend herinnerd wordt. Misschien wel omdat ik geleerd heb om altijd het maximale uit jezelf te moeten/willen halen. Dan blijf je, zeker op onze leeftijd, nog zoeken naar de grenzen van je (on)mogelijkheden. En je weet nooit wat morgen brengt....(een kans of juist een bedreiging).
Als je bv. de ambitie hebt om rond je 50e binnen te zijn, dan moet je dus nu stevig gasgeven en hard hollen (lees: het druk hebben).

En ja, ik vind het paradoxaal genoeg nog lekker ook om het zo druk te hebben. Als ik voor mezelf spreek, is het bijna een synoniem voor "het gaat goed met me". En nee, dat is dan niet bedoeld om er vooral maar niet meer over na te hoeven denken.
Dennis
Han,
ik heb met veel plezier je stukje over de "bolwerken" gelezen en het is inderdaad verleidelijk te denken dat het er veel zijn en dat we ons zelf al die druk opleggen. De theorie zou er een simpele verklaring voor hebben, omdat wij (ik ben ongeveer even oud)nu eenmaal midden in de spits (en file) van ons leven zitten. Maar het hebben van de verklaring maakt het daardoor niet minder lastig om in de spits te staan. Gelukkig geef jezelf al het antwoord op je vraag waarom we die uitdaging van het managen nu aangaan en niet pas over 10 jaar...
We zijn op zoek naar ons zelf. En die zoektocht kan je niet voor 10 jaar stil zetten. Die zoektocht stelt ons in staat om keuzes te maken. Wie ben ik en wat kan ik (bereiken)? Ik moet me daarbij alleen goed blijven realiseren dat ik het antwoord op die vraag graag voor mijzelf wil weten en dat ik dat niet doe omdat anderen dat willen.
En heb ik het druk? Ach ja natuurlijk zeg ik dat als het nodig is....en soms is het ook zo. Zeker als er weer veel keuzes gemaakt moeten worden. Voor het gezin, je werk, je netwerk, je familie, je carriere....