Nederlanders, dat zijn betweters!

Ik ga eens even lekker mopperen op Nederlanders. Dat doe ik nooit, dus vandaag een keer wel. Ben net terug van een aardig reisje langs Stockholm, Kopenhagen en Rome.  In elke stad kwam ik wel een paar Nederlanders tegen. Buiten mezelf dan. En ik ben geen haar beter, hoor, maar er valt je dan wel wat op.

Dat Nederlanders overal, gevraagd en ongevraagd, een mening over hebben en die ook steeds moeten laten horen. Dat ze niet graag iets doen wat de grote gemene deler ook doet. Dat we over een soort vrijheid beschikken, een soort directheid die eigenlijk tegen het onbeschofte aan zit, maar wij vinden het ‘eerlijk’.

Dat vinden wij zo’n belangrijke waarde, eerlijkheid. Overal waar je ons tegenkomt laten we eerlijk onze mening horen. En direct dus. Want dat is ook heel belangrijk. Direct zijn. Zodat ze maar gelijk weten wat ze aan ons hebben. Wat dan ook weer niet helemaal klopt, want we doen ons graag iets stoerder voor dan we zijn. Want we zijn graag een ruwe bolster met een blanke pit.

En weet je wat nou zo apart is? Dat is bijna nergens zo. Dat is heel erg iets van ons. Wij vinden dat normaal. Zoals we het normaal vinden dat alles goed geregeld moet zijn, vooral zakelijk. Zoals we het normaal vinden dat alles efficient moet werken. Daar mopperen we in het buitenland ook altijd erg graag en veel over, dat dingen niet efficient werken.

Zoals er een van de weinige volkeren zijn die elke weg markeren (voor de veiligheid, want die gaat boven alles), zoals we afbladderende gebouwen onmiddellijk verven.

We zijn gewoon niet zo’n poetisch volkje. Nuchterheid, daar houden we van. Doe maar gewoon, dan kom je niet boven het maaiveld uit. En dat dragen we graag uit. Want we vinden onszelf nu eenmaal het nuchterste land van de wereld. En we weten het allemaal net iets beter dan de rest.

We houden niet van betweters omdat we ons als betweters door niemand laten vertellen hoe het beter kan. We hebben onze eigen mening, en ja, sorry hoor, we zeggen het maar gewoon, een ander hoeft ons echt niet te vertellen hoe we moeten leven. Ik doe wat ik doe en vraag niet waarom.

Is dit nou erg? Nou, een beetje wel hoor. We moeten er wel op letten. Buitenlanders ergeren zich er wel aan en zeggen dat nu eenmaal niet zo snel, want die die directheid nu eenmaal meestal niet nodig. We zijn maar een klein landje en we gedragen ons af en toe echt superieur. En we hebben het ook, dat superioriteitsgevoel. En vroeger waren we daarbij dan ook nog tolerant; tegenwoordig zie je dat ook steeds meer verdwijnen.

Maar toch hoorde ik ook veel vrolijke geluiden in het buitenland over Nederlanders. Zulke aardige mensen. Altijd in voor een grap en een borrel. En Amsterdam, dat is zo’n leuke stad. Iedereen laat elkaar daar in de waarde. En dat is dan weer de andere kant, dat doen we ook, met die meningen van ons. Een ander mag zijn mening hebben.

Zo tolerant zijn we. Maar ook: zo superieur zijn we dat wij mogen bepalen dat een ander zijn mening mag hebben. En dan denkt een buitenlander: best aardige mensen. Logisch dat ze zo’n grote mond hebben als je in zo’n klein landje woont. Gewoon een minderwaardigheidscomplex. Maar dat zegt hij niet. Want dat heeft niets met eerlijkheid te maken, maar met goed fatsoen. Je hoeft iemand niet te beledigen. En wie ben jij trouwens dat je dat wel zou mogen? Een grasspriet uit het maaiveld. Doe eens normaal man.

(Reacties zijn uiteraard van harte welkom. Ik ben wel benieuwd hoe jullie dit zien.)