Komop, 55+ ers, er ligt een wereld voor je open! (deel 2)

2014-11-18 10.50.23Deze week plaatsten we het eerste deel van een betoog over 55 plussers. Hier volgt het tweede deel, waarin ook een aantal tips staan aan het einde. De strekking van het eerste artikel was eenvoudig: 55 plussers hebben het soms moeilijk met de veranderingen die zij gedurende hun leven hebben moeten meemaken. Uiteraard ben ik zeer benieuwd naar jouw mening over dit onderwerp. Wat kom jij hier tegen? Hoe ga je er mee om? Hier deel 2 van het artikel. Een vervolg op dat van afgelopen zaterdag, dus. 

-55 plussers komen uit een tijd dat je nog gepromoveerd kon worden op basis van bewezen diensten. Je ervaring gold als een opleidingsniveau-indicatie. Tot eind jaren 90 was dit gangbaar. En zo slecht ging het niet met bedrijven, moppert de 55 plusser. De samenleving gaat steeds meer waarde hechten aan papiertjes en certificeringen. Op hoge leeftijd heb je er minder zin in om dat te halen. Ervaring wordt niet voldoende gewaardeerd; vroeger wel: dan waren leidinggevenden ook vaak ouder. Dat is het beeld waar de 55 plusser mee groot werd.

Mijn ervaring is dat jongeren vooral geinteresseerd zijn in ouderen die energie uitstralen en die positief in het leven staan. In klagers hebben ze weinig interesse. Als 55 plusser trek je hun aandacht door die houding; niet door zelfvoldaanheid.

-Er zijn wisselingen in het middenkader geweest. Nog altijd wordt dat ervaren als iets negatiefs. Acht leidinggevenden in tien jaar komt regelmatig voor. De klacht bij de 55 plusser is dat de deskundigheid bij leidinggevenden weg is, dat ze teveel weg zijn van de werkvloer maar dat ze ondertussen wel een beoordeling moeten maken. Zelf komen ze niet meer in aanmerking voor dit soort functies en dat ergert ze ook.

Ook al omdat ze trouw zijn gebleven aan het bedrijf, waar leidinggevenden, managers en adviseurs even ‘langskomen om hun zakken te vullen’. Waar zij de echte vertegenwoordigers van hun bedrijf zijn, zijn die anderen ‘passanten’ die graag met meeuwen worden vergeleken, die langs komen om de boel onder te poepen. Natuurlijk is deze karikatuur niet terecht, maar hij leeft wel bij medewerkers.

 

Dit is de achtergrond van veel weerstand bij een deel van de 55 plussers. De kunst is om de 55 plussers zelf te laten begrijpen dat hun verzet lijkt op dat van Don Quichotte. Het is een strijd tegen wanen en windmolens. En wie hebben er het meeste last van? Zij zelf. Ik zeg dit overigens vanuit een grote betrokkenheid en sympathie voor de 55 plusser. Ik wil helpen met dit artikel.

Volgens mij is het zinvol als 55 plusser om je te verdiepen in de vraag: hoe houd ik mijzelf gemotiveerd, arbeidslustig en in een goed humeur de laatste jaren van mijn carriere? Hoe kan ik jongeren inspireren en wat vinden zij inspirerend? Hoe krijg ik hen ontvankelijk voor mijn inzichten en ervaringen?

Accepteer de technologische ontwikkelingen, de wisselingen van leidinggevenden, de continue stroom van veranderingen en het feit dat het allemaal een beetje minder is dan vroeger. En blijf geloven in jezelf en in de power van de persoon die je bent. Geniet ondertussen van je borrels en de reizen die je kunt maken van het salaris dat je verdient.

Ik hou er normaal niet zo van, van tips geven, maar je blijven ontwikkelen is echt de oplossing voor heel veel somberheid en nihilisme, dus ik wens je heel veel succes.

Bert Overbeek verzorgt in 2015 een reeks workshops voor 55 plussers of hun leidinggevenden. Dit alles om sfeer en motivatie van deze leeftijdsgroep goed te houden. Informatie via pitcher.support@hetnet.nl  

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>

Adriaan van der Horst
Als 64 jarige medewerker in een organisatie van 1800 medewerkers heb ik zeer veel waardering voor de professionele inbreng van de nieuwe generatie. Waar ik moeite mee heb is de gemiddelde kwaliteit van leidinggevenden. De op macht, carrière of geld gerichte leidinggevenden, die niet door hebben:
- dat de mensen het verschil maken
- dat je medewerkers je beste adviseurs zijn
- dat het derde alternatief onze manier is i.p.v. het eerste alternatief mijn manier en het tweede alternatief jouw manier
- dat je aan professionals geen leiding moet geven en lastig moet vallen met processen, urenregistratie enzovoorts. Wat wel tot je taak behoort is, wel stimuleren, activeren, motiveren, enthousiasmeren en coachen
- dat er nog steeds leidinggevenden benoemd worden op basis van geleverde prestaties uit het verleden, waardoor we goede specialisten en adviseurs kwijtraken en opgezadeld worden met slechte leidinggevenden
Ik ben er van overtuigd dat alleen de verandering blijft en dat we daar met elkaar op een goede manier op in moeten spelen. Ik ken trouwens weinig 55 plussers die weerstand hebben tegen veranderingen. Ik ken wel mensen die al direct na hun opleiding overal tegen zijn geweest en iedere verandering in twijfel trekken. Wees wel blij met die weerstanden dat geeft altijd een meerwaarde aan de verandering (als leidinggevenden dat tenminste door hebben).
Annet Kuys
Ik ben 50 plusser maar nog 55 minner (god, wat haat ik dat hokjes gedoe !) maar ik herken me absoluut niet in al die stereotypen die men over deze groep afroept.

Niet tegen veranderingen kunnen? Dacht het toch wel! Na 32 jaar opgestapt en voor mezelf begonnen (achteraf gezien had ik dat beter iets eerder kunnen doen want dan was ik er niet zo ziek van geworden, zie je ik reflecteer ook nog........), sinds 3 jaar mijn eigen bedrijven en geloof me, ik ben er niet gekomen door stil te zitten, of niet flexibel te zijn, of niet nieuwe kansen aan te grijpen, of door geen lef te tonen en niet door te zetten en door mezelf niet te ontwikkelen, want dat doe ik nog iedere dag.

Geen dag verzuimd, topfit van lijf en leden en ja hoor, daar komt ie "ik zie er toch nog zo goed uit voor mijn leeftijd".

Maar ik ben oud mensen, stokoud! En afgeschreven, tenminste zo word er in de media mee omgegaan. Gelukkig ben ik ook nog positief en optimistisch en heb gevoel voor humor, want anders........zouden die bewuste geraniums er ook nog van gaan hangen.

Kom op media, verander de wereld en begin bij je zelf! Week die vastgeroeste ideeën maar eens los, ik daag jullie uit!

Hartelijke en jeugdige groet,

Annet Kuys
Jan C.D. Thiermann
Aardig artikel, maar als de aanbevelingen niet verder strekken dan accepteren van technologische ontwikkelingen, wisselingen van leidinggevenden, de continue stroom van veranderingen en het feit dat het allemaal een beetje minder is dan vroeger, dan vind ik dat jammer. Ik heb moeite met een ondertoon van "accepteer het nou maar dan valt het misschien wel mee".
Waardevol is de tip: blijf jezelf ontwikkelen. Daar ligt de sleutel! Leef je in in het hoe-en-waarom de dingen nu eenmaal veranderen en waarom jij wellicht niet meer meekunt of die boot hebt gemist.
Mijn aanvulling? Ga er vooral ontspannen mee om, zorg dat je bij blijft en gebruik die waanzinnige ervaring van je!

Jan (61)
Gladys Nurmohamed
Dank voor het delen van het artikel. Ik sluit me volledig aan bij jouw zienswijze. Alles staat of valt met acceptatie (van jezelf en de buitenwereld) en daadkracht. Het valt me op dat veel mensen - om welke reden dan ook - niet openstaan voor veranderingen en niet (genoeg) vooruitdenken.
Met een positieve, open houding en oprechte betrokkenheid is veel mogelijk. Een kritische blik naar het eigen gedrag en denkwijze is volgens mij een eerste stap. Werk aan je persoonlijk leiderschap, ken je passie en talenten, weet wat je kracht is EN ken je onderscheidend vermogen. Maak dit zichtbaar en blijf in jezelf geloven! Ook van belang: blijf werken aan je ontwikkeling. Daarmee neemt je marktwaarde toe!
De regie van dit proces heb je in eigen hand en zie ik als een uitdaging.
Gedreven en betrokken 55 plussers kunnen voor organisaties waardevol zijn (mentorschap, vakspecialisme, kennisdeling etc).
Jos Ramakers
Ik ben momenteel 63 jaar en heb bijna 44 jaar gewerkt bij een bank in diverse (leidinggevende) functies. Ik ben dus duidelijk 55+ en eigenlijk nog lang niet moe aan het werken. Ik doe dit werk veel te graag (nu accountmanager Bedrijven) om nu al bij de pakken neer te gaan zitten. Toch heb ik besloten om op 63 jarige leeftijd met pre-pensioen te gaan. Reden; de ontwikkelingen binnen de organisatie en de omgang van de leidinggevenden met de sterk veranderende bancaire wereld. Begin 2014 kreeg ik te horen dat ik geacht werd om voor 2016 nog een certificering te gaan halen voor een vernieuwd traject in de functie van Adviseur Bedrijven. Nou ben ik iemand die er nooit moeite mee heeft gehad om te blijven studeren. Ook de technologische ontwikkelingen in het bankwereldje heb ik in de achterliggende jaren goed kunnen bijsloffen. Sterker nog; gezien mijn interesse voor computertechnologie kon ik zelfs t.o.v. de jeugdige collega’s nog makkelijk stand houden. Ik ben het dus duidelijk eens met de mensen die zeggen dat blijvende ontwikkeling van jezelf noodzakelijk is en blijft om nog met enige voldoening de eindstreep te halen. Dat ik echter 2 jaar voor de pensionering nog te horen krijg dat het noodzakelijk is om nog een certificering te gaan halen voor een functie waarin ik al meer dan 30 jaar werkzaam ben, heeft mij aan het denken gezet. Is het dan toch niet de organisatie zelf die doorgeschoten is in de uitvoering van hun nieuwe beleid?
Nou lees ik in een van de reacties dat je alle veranderingen in werkwijze, beleid etc.. eigenlijk voor lief zou moet nemen. Dit om niet te verworden tot een grote kankeraar die tegen alles en iedereen aantrapt en daarbij eigenlijk langzaam maar zeker zijn eigen graf graaft. Het leven bestaat volgens mij echter niet alleen uit maar slikken met de kans dat je der in gaat stikken. Door maar alles te accepteren (om je er vervolgens regelmatig aan te ergeren ) neemt naar mijn idee de motivatie in je werk met sprongen af. Omdat ik al ruim 50 uur in de week bezig was met de uitoefening van mijn beroep (met liefde en plezier) en daarbij nog eens 2 jaar lang zou moeten gaan studeren om de nodige certificering te halen om dan uiteindelijk met pensioen te gaan, heeft deze ontwikkeling mij doen besluiten om deze stap te nemen. Ik kan mij niet aan het gevoel onttrekken dat dit vanuit de organisatie een bewuste actie is geweest om met de name de senioren onder ons te ontmoedigen. Vandaar dat ik besloten heb om deze laatste 2 jaar tot mijn regulier pensioen, niet het plezier in mijn functie te laten vergallen. Ik ben zoals gezegd met pre-pensioen gegaan maar heb ook tegelijkertijd besloten om een eigen bedrijf op te starten m.b.t. administratieve advisering/hulpverlening en inkomensbeheer. Tevens ben ik mij aan het oriënteren op een cursus bewindvoering.
Ik denk dat ik met mijn jarenlange ervaring en opleiding in de bancaire praktijk en een goede boekhoudkundig opleiding als fundament, in de betreffende doelgroepen (ZZP,MKB,Verenigingen/Stichtingen en particuliere bewindvoering) kan voldoen aan een sterke behoefte. In de praktijk heb ik ervaren dat in deze sectoren nog heel veel werk te verzetten is. Kortom 55+ …… er is nog leven na de …….(vorige baas) . Voor mijn gevoel is het wel zaak om vooral plezier in je werk te hebben en te houden. Daar hoort uiteraard ook bij dat je de (technologische)ontwikkelingen moet blijven volgen en waarnodig studie moet blijven volgen. Laat onverlet dat je af en toe inderdaad maar iets moet slikken. Ook al smaakt het niet al te best.
Marja
Ja, de wereld verandert en om mee te komen moet je ook mee veranderen. Maar moet je je als 55+ voordoen als een dertiger? Nee dus.
Toen ik met 15 jaar ervaring een leiding gevende functie kreeg en iemand opvolgde die die ervaring niet had, waren mijn medewerkers maar wat blij met mijn komst. Eindelijk iemand waarbij ze direct antwoord op hun vragen kregen, ipv dat er eerst in een netwerk gezocht moest worden naar het juiste antwoord. En dit speelde al 15 jaar geleden!
Leiding gevend of niet, elk bedrijf heeft mensen met ervaring nodig, en dit zijn vaak de ouderen. In veel branches maakt men zich nu al zorgen als straks de babyboomers met pensioen gaan en er dus veel ervaring verloren gaat.
Daar tegenover moet je als oudere ook meegaan in de tijd. Dienstverbanden van 40 jaar komen niet meer voor, door de verandere technologieën ontstaan nieuwe werkwijzen, de eisen liggen hoger. Je moet je dus blijven ontwikkelen om kans te blijven maken op de arbeidsmarkt. Nu met een hoge werkloosheid is het lastig, maar niet onmogelijk om als oudere weer aan het werk te kunnen. En hoe meer je je hebt mee ontwikkeld, des te meer kans.
Hans Rutteman
Nu ik het artikel en de reacties daarop wat op me heb laten inwerken, dan blijft over:
* leeftijd is een plaatje; zowel van degene die de leeftijd heeft als degene die er wat van vindt
* zolang je bijdraagt, er vraag naar je inbreng is, is "men" blij dat je er bent.
Hans