Waar gaat de wereld heen? Bert Overbeek publiceert op jongebazen.nl hierover vanaf 1 februari uitgebreide artikelen. Hij zal daarbij een helpende houding ontwikkelen. De vorige afleveringen handelde over de risico’s die er zijn rondom onze internetdata, privacy gegevens en over de farmaceuten. Nu zijn de monopolisten aan de beurt; zij die verantwoordelijk zijn voor de armoede in de wereld. 

Wat is er tegen een gemeenschap die zich schaamt of schuldig voelt, als er mensen deel van uitmaken die arm zijn? En wat is er tegen een gemeenschap die ervoor zorgt dat mensen werk hebben, dat ook door techniek kan worden gedaan, maar dat niettemin door mensen wordt gedaan? Dus: dat de techniek de mensen zou kunnen vervangen, maar dat je daar niet voor kiest? Dat je er, integendeel, voor kiest om techniek te vervangen door mensen, zodat iedereen een baan heeft?

Wat is er tegen een samenleving zonder aandelen en zonder winstmaximalisatie? Waar werk en productie niet per sé samenhangen met winst maken, maar met samenwerken om zaken te produceren waar mens, dier en planeet baat bij hebben? Ik hoor het je al zeggen (als je me al niet voor gek hebt verklaard): op zich is er niets tegen, maar het is niet reëel, het gaat niet gebeuren. Onze wereld zit zo niet in elkaar. Daar is de mens niet op gebouwd. Goed, laten we eens zien waar de mens dan wel op gebouwd is, volgens mensen die graag de realist uithangen. We doen dat weer aan de hand van schrijvers Raeste en Sokkola (R&S), net zoals in de vorige artikelen. 

Where is the world going? Bert Overbeek will publish extensive articles on this subject on jongebazen.nl starting February 1. He will develop a helping attitude in the process. The previous installments dealt with the risks surrounding our Internet data, privacy data and the pharmaceutical companies. Now it is the turn of the monopolists; those responsible for world poverty. 

What’s against a community feeling ashamed or guilty if it includes people who are poor? And what is against a community that ensures that people have work, which could also be done by technology, but which is nevertheless done by people? So: that technology could replace people, but you don’t choose that? That you choose, on the contrary, to replace technology with people so that everyone has a job?

What is against a society without shares and without profit maximization? Where work and production are not necessarily related to making a profit, but to working together to produce things that benefit humans, animals and the planet? I can already hear you saying it (if you haven’t already declared me a fool): in itself there is nothing against it, but it is not real, it is not going to happen. Our world is not like that. Man is not built for that. Well, let’s see what man is built on, according to people who like to be realists. We will do so again using authors Raeste and Sokkola (R&S), as in the previous articles.

‘Niet alleen worden de algoritmes en robots steeds slimmer, maar managers en medewerkers worden steeds dommer,’ hoorde ik iemand onlangs zeggen. Ik luisterde. Hij behoorde tot de mensen die zich zorgen maken over de effecten van amusement. Hij is niet de enige.  De psychiater Dirk de Wachter bijvoorbeeld, de schrijvers van ‘De 50 gevaarlijkste bedrijven ter wereld’, Houellebecq in zijn romans en in de jaren ’80 van de vorige eeuw Neil Postman, die het boek ‘Wij amuseren ons kapot’ schreef. Nog wat verder terug in de geschiedenis vinden we Aldous Huxley met zijn ‘Brave new world’. Amusement zou ons afleiden, is de strekking en wel op een manier dat machthebbers vrijelijk hun gang konden gaan. Terwijl wij Netflix aan het kijken zijn, zouden zij van alles kunnen besluiten wat we niet willen. En dat zouden ze ook doen.

De Wagter en Houellebecq kijken meer naar de mentale effecten van amusement. Bij Houellebecq vinden we een wereld waarin vermaak gepaard gaat met leegte en zielloosheid. De Wagter houdt van de schrijver, maar legt meer nadruk op het belang van verbinding, en die verbinding is in het geding in een wereld, waarin we de hele dag vermaakt worden. Ikzelf onderscheid ‘vermaak dat onze geest levend maakt of/en houdt’ van ‘vermaak dat ons passief maakt’. En waar deze bezorgde mensen het over hebben, richt zich volgens mij op de laatste categorie. Dit artikel legt onze manier van amusement consumeren naast die in de 19e eeuw, toen internet, televisie en radio nog niet bestonden. 

Heb je het Kamp van Koningsbrugge al eens gezien? Dan zou ik het terugkijken, als je tenminste iets wil leren over leiderschap. In dit programma ondergaan een aantal mensen elementen uit de commando-opleiding, en zij worden ook getoetst aan de normen die daar gelden. Je zou kunnen zeggen dat de begeleiding van Ray Klaassens en Dai Carter, de instructeurs, streng en rechtvaardig is. Niet iedereen wordt er blij van, omdat mensen soms stevig worden aangesproken en ook zonder meer uit de groep worden gezet, als zij hun eigen belang laten prevaleren boven dat van de groep.

Na meer dan 25 jaar organisaties gezien te hebben is het een verademing om te kijken naar deze mannen en het team dat hen ondersteunt bij het begeleiden van de deelnemers. De stijl van de begeleiders is bijzonder consistent. Duidelijkheid en discipline zijn belangrijke waarden voor hen, maar ook empathie en respect. Dit zal niet op iedereen zo overkomen, maar naar mijn mening komt dit doordat we wat stereotiepe en wat te softe voorstellingen hebben bij deze woorden. Korte termijn beelden eigenlijk. Lange termijn empathie leidt nog wel eens tot een stijl die minder empathisch oogt, maar het ondertussen wel ís.

Waar gaat de wereld heen? Jongebazen.nl publiceert hierover vanaf 1 februari uitgebreide artikelen. Het zal daarbij een helpende houding proberen te ontwikkelen. De vorige aflevering handelde over de risico’s die er zijn rondom onze internetdata. Deze keer gaat het over farmaceuten. Het boek dat een basis vormt voor deze artikelen is ‘De 50 gevaarlijkste bedrijven’ van Raeste en Sokola, in het artikel R&S genoemd.

Hoe staan we ervoor in de farmaceutische industrie en wat kunnen we eraan doen? In deze aflevering eerst maar eens een korte beschouwing. Verderop dit jaar kijken wenwat er al aan gedaan wordt en of er nog creatieve ideeën zijn om dit probleem aan te pakken. Want een probleem is het helaas; dat blijkt steeds weer uit de artikelen.

Jouw en mijn gegevens zijn, het zal niet nieuw zijn, ongelooflijk belangrijk voor internetbedrijven. Je moet dan denken aan de dingen die je doet, wie je vrienden zijn, hoe het met je gezondheid gesteld is, welke vrije tijdsbesteding je hebt, naar welke muziek je luistert of naar welke films je kijkt. Hoe meer informatie een organisatie van je heeft, des te beter kunnen ze je verleiden tot aankopen of om lid te worden van hun communities. Er zijn zelfs start ups die het helemaal niet gaat om winst maken, maar die vooral hun netwerk willen vergroten, zodat ze zichzelf naar een paar jaar kunnen verkopen.

Het spreekt vanzelf dat computeralgoritmes hierbij van onschatbare waarde zijn voor de bedrijven. Zij verzamelen de gegevens en hoe preciezer en waardevoller ze zijn, des te machtiger wordt een organisatie. De machtigste speler op de markt is degene die de meeste en meest betrouwbare informatie beheerst. Rockefeller had minder macht dan de moderne IT-baronnen, aldus een quote van Raeste en Sokala (verder R&S genoemd) in ‘De 50 gevaarlijkste bedrijven ter wereld’.

Waar gaat de wereld heen? Jongebazen.nl publiceert vanaf 1 februari artikelen die jonge (en oudere) managers en hun medewerkers helpen om organisaties gezond(er) te maken. Het zal daarbij een helpende houding proberen te ontwikkelen. Leiderschap in de 21^e eeuw zal volgens Jongebazen gericht moeten zijn op de gezondheid van organisaties, maar ook van mensen, dieren en onze planeet in het algemeen. Het gaat erom ons leven en dat van anderen leuk en leefbaar te maken. (Eerste aflevering: https://www.jongebazen.nl/werkvloervoer/protest-alleen-is-niet-genoeg-we-moeten-elkaar-helpen)

In de artikelen zullen we ons richten op de organisaties die worden beschreven als ‘de 50 gevaarlijkste bedrijven ter wereld’. Dit is de titel van een in 2022 uitgegeven boek van twee Finse onderzoeksjournalisten (Raeste & Sokala). We zullen de organisaties een voor een bekijken en ons in de artikelen opstellen als adviseurs om ze te helpen. Veroordelen van organisaties is gemakkelijk, maar vaak doen ze iets omdat klanten erom vragen. Jongebazen wil met zijn artikelen juist bedrijven helpen, die als ‘gevaarlijk’ gelden.

Wat veel van deze bedrijven nodig hebben is ondersteuning en hulp om ethisch verantwoord te worden of te blijven. Neem Uber. Het basisidee leek zo slecht nog niet. Je brengt vanuit je schuurtje via het internet mensen met een auto in contact met mensen die ergens naar toe moeten. Dat doe je via een gebruikersvriendelijk programma. Je zorgt ervoor dat de chauffeurs er iets mee verdienen en de klant is ook happy, want zijn rit is goedkoper dan een taxirit.

Jongebazen.nl zal vanaf vandaag artikelen publiceren die jonge (en oudere) managers en hun medewerkers helpen om organisaties gezond(er) te maken. Uiteraard op een praktische manier. Het zal daarbij een helpende houding proberen te ontwikkelen. Leiderschap in de 21^e eeuw zal volgens Jongebazen gericht moeten zijn op de gezondheid van mens, dier en onze planeet.

Lang waren dit de ‘speeltjes’ van politiek links, maar die tijd is allang voorbij. Jongebazen denkt ook niet in termen van links of rechts. Het gaat erom ons leven en dat van anderen leuk en leefbaar te maken. En dat geldt niet alleen voor organisaties, maar ook voor ons, voor jou en mij. In het boek ‘De schakelaar’ van Bert Overbeek is dit al een uitgangspunt; dit kan gezien worden als een vervolg van dit boek.

In Learning & Development moet echt meer aandacht komen voor de ontwikkelingen die in organisaties gaande zijn, maar te weinig worden opgemerkt. Conspiracy thinkers  maken zich druk over geheime strategieën om de mensheid van zijn vrijheden te beroven, ja, de wereldbevolking te decimeren. Te vaak blijkt dat ze niet alleen feiten in hun redenering hebben zitten, maar ook aannames en veronderstellingen. Het ingewikkelde daarvan is dat daarvoor altijd wel ‘bewijzen’ voor lijken te zijn; vooral als je dingen negeert die je complottheorie tegenspreken. Selectieve waarneming

Intussen hoor je echter maar weinig verontwaardiging over zorgwekkende dingen die zich al decennia bewijsbaar aan het voltrekken zijn in onze wereld.  Het boek ‘De 50 gevaarlijkste bedrijven ter wereld’ (Raeste, Sokola) kan gezien worden als een helicopterview over die zorgelijke zaken. Als je dit boek hebt gelezen, begrijp je beter in welke hoek het gevaar echt schuilt en ook hoe je je er op moet voorbereiden.