Het boek ‘Het begin van alles’ van Graeber en Wenbrow is een must read voor iedereen die niet blij wordt van de huidige politieke systemen. Het boek laat zien dat veel wetenschappers ons wijsmaken dat we vastzitten in dit systeem. Veranderingen van het systeem zelf zouden eigenlijk niet mogelijk zijn. Machtsblokken als de USA, China en Europa zijn te groot, dat is nooit meer te veranderen, zo wordt er geredeneerd.

Wie het boek van Graeber en Wenbrow leest, gaat echter vanzelf nieuwe perspectieven zien. Er moet iets veranderen aan de ongelijkheid en de omgang met macht in deze wereld. Zeggen dat dat niet kan, is de verandering blokkeren. De schrijvers van het boek geven voorbeelden van samenlevingen, waarin het delen van voedsel en goederen belangrijker is dan persoonlijk bezit. Dat streven naar persoonlijk bezit regeert onze westerse samenleving al een hele tijd, zowel op individueel niveau als op het niveau van organisaties en overheden. Er zijn echter goede voorbeelden van samenlevingen, die zich heel anders organiseerden. Meestal beschavingen die wij in het verleden wegzetten als primitief, inheems of  ‘wild’. 

Wie op Instagram of Facebook rondneust, komt heel wat selfies tegen. Bij sommige mensen leidt dit tot kritiek. Nu is het met sociale media simpel: je doet er wel iets mee of niet. Beiden lijkt me geen probleem. Je houdt ergens van of je houdt er niet van. Maar als het om sociale media gaat, komt er bij sommigen allerlei moralistische prietpraat uit de la.

Mensen zouden alleen nog maar leven voor de likes en geen leven hebben als er geen likes zouden zijn. Het plaatsen van selfies zou één grote roep om aandacht zijn en zelfs narcisme, want moralisten strooien graag met psychiatrische etiketten. Ik zelf ben daar sinds mijn activiteit op de sociale media regelmatig mee geconfronteerd. En ook met vragen als ‘Waarom zit je zoveel op Insta en Facebook?’

Vorige week gingen leden van het kabinet verbaal met elkaar op de vuist. Hoekstra kwam met wat strooplikkerij om de band met zijn agrarische electoraat te herstellen. Sigrid Kaag zou daarbij een bekende troefkaart uit de stapel gehaald hebben: Hoekstra schaadde daarmee het ‘vertrouwen’. Als ik tegenwoordig ergens de slappe lach van krijg is het wel als een politicus dit woord in de mond neemt. En vooral als het een politicus is, die een schemerachtig rolletje heeft gespeeld in de toeslagenaffaire.

Het is tegenwoordig ook dolkomisch als de premier het woord ‘vertrouwen’ gebruikt. Als hij ergens vertrouwen in zegt te hebben, hoor je een verontruste zucht door het land gaan. Zelf val ik om van het lachen als hij het zegt. Ik geloof er werkelijk helemaal niets van, of zoals de angelsaksen zeggen: ‘I don’t buy it’

De komende tijd zal deze businessblog een aantal interviews met trainer en coach Bert Overbeek publiceren. Overbeek, die al 15 jaar verantwoordelijk is voor JongeBazen, blikt in die interviews meestal terug op zijn boeken, maar soms -zoals vandaag- zal het gaan over dingen die te maken hebben met zijn ervaring en rol in organisaties. Vandaag gaat het over trainen en een beetje over coachen.

In het totaal schreef Bert meer dan 25 boeken; 8 daarvan waren managementboeken. Drie ervan haalde top 5-notities in de Managementboek charts. Overbeek is sinds 1995 actief als trainer en coach. In het totaal was hij werkzaam bij meer dan 70 organisaties in binnen- en buitenland. Daar zaten bedrijven bij, ministeries, overheidsinstellingen, verenigingen als LTO en de Bloemenveiling, maar ook zorg- en onderwijsinstellingen. Sinds 2002 betrekt hij behalve psychologie ook neurowetenschap, biologie en filosofie in zijn trainingen.

Je bent bijna 30 jaar organisatietrainer en executivecoach. Je hebt regelmatig trainers en coaches opgeleid. En terwijl je meer dan 25 boeken hebt geschreven, heb je eigenlijk weinig geschreven over het trainings- of coachingsvak. Eigenlijk alleen maar in ‘De schakelaar’. Hoe komt dat?