Nu er meer bekend is geworden over fenomenen als autisme, hyperactiviteit, dyslexie en aandachtsstoornissen, kunnen we die gegevens uitstekend gebruiken bij implementaties en andere vormen van verandermanagement. De vraag is namelijk telkens: zijn mensen veranderbaar?
Medewerkers hebben er last van als ze steeds een nieuwe baas krijgen. ‘Er zijn in de afgelopen jaren gewoon teveel bazen voorbijgekomen. 7 in 10 jaar. Dat is gewoon te veel. Elke keer komt er weer een nieuwe, en dan gaat ie er met zijn bezem doorheen. Wij werken allemaal netjes mee, dat hebben we echt gedaan, maar tegen de tijd dat we onze doelen bereiken, vertrekken die gasten weer.’
Margriet Breet is moeder van vier kinderen, kinderboekenschrijfster (‘ Apie en Peluk’) en bovendien onderhoudt ze een weblog (www.margrietbreet.nl). Haar leven is meer dan een 40 urige werkweek. Nu is Margriet bepaald geen klager, maar heel af en toe wil ze toch wel graag even aftappen.
Een managementteam gaat gebukt onder de controversiële relatie van twee van zijn leden. De ene is de zorgeloze jonge bedrijfskundige pur sang. Hij heeft er voor gekozen om simpel te blijven denken over implementaties. ‘Zijn er teveel mensen, dan gaan er drie weg. Klaar.’ En ‘Om 10% resultaatverbetering te realiseren, moeten de mensen gewoon een stapje harder lopen. En verder geen gezeur.’
Een manager van een grootsteeds openbaar vervoerbedrijf, laten we hem Jonas Broeders noemen, wilde de misstanden op de werkplek aanpakken. Hij deed dit zeer gericht, en conform de procedures die je voor de rechter een goede uitgangspositie geven. Hij begon dingen vast te leggen, en deelde openlijk waarschuwingen uit… maar er ging iets mis.
In dit artikel verdiept oude baas Bas Schenk zich op een vrolijke manier in een belangrijke vraag: wat doet leeftijd in het bedrijfsleven? ‘ Ik moet even denken aan dat oude verhaaltje. Hoe ging dat ook alweer? “Mijn vader kan alles (kind van 6 jaar), mijn vader kan veel (kind van 12 jaar), mijn vader weet ook niet alles (kind van 16 jaar), die ouwe weet er niks van (kind van 18 jaar), Pa, hou je mond, je leeft nog in 1912 (kind van 22 jaar), Ah, misschien weet die ouwe dat wel (kind van 28), mijn vader ziet dat toch wel goed (kind van 35 jaar), Even aan m’n vader vragen, die heeft dit vaker aan de hand gehad (kind van 40 jaar)…’
Ik ken een bedrijf waar mensen hun management team er voortdurend van betichten maar wat te doen. ‘ Ze hebben geen visie en doen voortdurend aan paniekvoetbal. Het enige dat telt zijn de cijfers en voor de rest zie je vooral adhoc maatregelen.’ De achting voor het MT is niet erg hoog, al zegt men dat niet al te luid, want de MT-leden zijn stuk voor stuk mensen met goede communicatieve vaardigheden, die de kunst verstaan een discussie in hun voordeel te beslissen; soms met enige emotie.
Assessments zijn een belangrijk selectiemiddel geworden. Zelf heb ik ze een aantal jaren begeleid. Wat de assessoren (en ikzelf) vooral waardevol vonden, was dat de competenties hielpen om iemand beter te beoordelen. Iedere assessor twijfelt wel eens bij het zien van een kandidaat. Die twijfel werd een beetje weggenomen doordat je iemand tegen het licht van competenties hield. Veronderstelden we.
Maar bij mij ging iets wringen…
Deskundigen zijn het er allang over eens: kantoren zijn de dorpen van deze tijd. Alle aspecten van het leven, die vroeger in besloten gemeenschappen voorkwamen, vind je ook terug op kantoren. De normen en waarden zijn wellicht anders; de structuren tussen de mensen, de koffiegesprekken, het samen eten, de boosheid, het delen van verdriet, de verliefdheden en de sexuele aantrekkingskracht zijn hetzelfde gebleven.
Het gebeurt nogal eens dat jonge projectleiders het slachtoffer worden van de bekende ‘doorschuifspelletjes’, waarbij de verantwoordelijkheid voor een fout als een puck bij ijshockey wordt doorgeschoven totdat een minder ervaren speler hem vanzelf in het eigen doel speelt. Hierbij speelt de neiging een rol om het iedereen naar de zin te willen maken.
