Pieter Hofmann

‘You were born in a circle of giving and receiving. Stay connected.’  Zakenman, activist en yogi Russel Simmons, oprichter van het legendarische platenlabel Def Jam, twittert dagelijks boodschappen de wereld in die terugslaan op zowel de yogafilosofie als op zakendoen. Op het oog zweverig, maar met de voeten in de modder. Hier refereert hij aan een vicieuze cirkel van investeren en terugverdienen. De crisis is het meest gebruikte argument om investeringen in mensen (lees: personeel) af te kappen of op de lange baan te schuiven. Nou zal niemand beweren dat je nooit kosten hoeft te drukken, maar er zijn bedrijven die hun eigen cirkel van geven en nemen ondermijnen – en daarmee zichzelf in hun staart bijten. Ooit had ik het twijfelachtig genoegen deel uit te maken van een dergelijke organisatie. Ik had tijdelijk weinig opties.

Velen stellen liever geen aandacht te besteden aan kunst die hen niet boeit. Meestal ben ik het daarmee eens. Echter, in het geval van Alleen Maar Nette Mensen maak ik een uitzondering. Het verhaal interesseert me niet altijd even veel, maar de levensloop van het boek, recentelijk verfilmd, des te meer. 

Mogelijke aanleidingen voor de rellen van afgelopen  vrijdag werden er aan de Haren bij gesleept, de dieper liggende oorzaken waren eigenlijk veel interessanter. Weinigen vonden dat de media beschuldigd mochten worden. De Duitse minister kreeg althans weinig tot geen bijval in haar verwijt  aan Facebook. Meedoen aan schermutselingen is je eigen verantwoordelijkheid – en dat is waar.  Maar dat neemt niet weg dat media een vergaande invloed hebben op ons denken, keuzeproces en handelen. Het haalt het kuddedier in ons naar boven. Uiteindelijk worden we allemaal als individu verantwoordelijk gehouden voor onze daden. Laat ik als tegenwicht een aantal ontwikkelingen in ons medialandschap van de afgelopen jaren noemen, waar wij als mensheid maar  moeizaam mee om kunnen gaan.

Eén Blik Op De Weg leert dat mobieltjes de aandacht gevaarlijk af kunnen leiden. Onderzoek wijst uit dat bellende automobilisten even slecht rijden als bestuurders onder invloed. Wat we in het verkeer van voertuigen als gevaarlijk geldt, is juist gewenst in het zakelijk verkeer: multitasken.

Een multitasker is als een jongleur die meerdere ballen in de lucht kan houden en die zijn aandacht kan verdelen. In advertentieteksten wordt er vaak om gevraagd. Toegegeven: het klinkt als een praktische eigenschap als je in een hectische omgeving meerdere dingen tegelijk kunt doen. Echter, je aandacht verdelen is complexer dan je zou denken.

Meestal gaan discussies over hoe politieke partijen anderen treffen met beleid, deze keer  werd een politieke partij getroffen door beleid. Facebook verwijderde een 40 jaar oude verkiezingsposter van de ontwapenende PSP, een voorloper van GroenLinks. Het sociale medium doet dat vaker. Bloot en seks moeten het ontgelden, vooral in combinatie met homo’s. Meermaals is tegen dergelijke vormen van censuur geprotesteerd, deze keer door GroenLinks. Direct proclameerde de partij voor vrijheid te staan. En dat in verkiezingstijd, tel uit je winst.

Dit artikel schrijf ik op een MacBook. Dan weet u dat. Ik heb geen hekel aan godsdienst, daarentegen wel aan religie. Het eerste is iets persoonlijks, het tweede is mensenwerk dat met de oorspronkelijke heilsleer weinig tot niets meer van doen heeft. De ontstane religie rondom Apple is daar één van.

In Scandinavische landen is een minderheidskabinet meer regel dan uitzondering, de vergelijking met de Nederlandse situatie gaat echter niet zomaar mank: die loopt op een landmijn en hinkelt verder met één been.
In Denemarken steunt sinds 2001 de Deense Volkspartij (DV) een centrumrechtse minderheidsregering. De DV neemt standpunten in die op gebied van immigratie, islam, integratie en (ouderen)zorg vergelijkbaar zijn met de PVV. Sinds een slordige veertig jaar heeft het daar zijn bestaansrecht bewezen. Voorstanders van een een-tweetje VVD-CDA met de PVV als lachende derde wijzen daar op.

Met een groot ongeluk is het nakaarten al snel begonnen. Niemand weet hoeveel mensen zich door dat lullige tunneltje gewurmd hebben om naar de Love Parade te komen. Rainer Schaller, de organisator, heeft om te beginnen al uit te leggen dat hij niet wist hoeveel mensen er waren. Op de beruchte zaterdagochtend sprak hij van 1,4 miljoen bezoekers. Na de ramp claimde hij dat het terrein tussen de 250 en 500 duizend mensen kon bevatten. Er werd gerekend op 1 miljoen mensen. Zou hij geweten (kunnen) hebben dat het terrein niet berekend was op een dergelijk massaal feest?

De oude Romeinen begrepen al het nodige van het bespelen van de bevolking. Zorg voor brood en spelen en het gepeupel houdt zich gedeisd. Inmiddels zijn we dik anderhalf millennium verder. Volksvertegenwoordigers zitten in 2010 niet meer in de ereloge, maar rennen spreekwoordelijk rond in de arena die we mediacratie noemen. Ook moesten gladiatoren hun gevechten winnen door daden te stellen en politici door daden te beloven. Een belangrijke overeenkomst is dat gladiatoren voor een ernstige zaak stonden en dat als entertainers op moesten lossen. Naar mijn smaak zijn politici teveel op entertainers gaan lijken om stemmen te trekken.

‘Blijf dicht bij jezelf. Bedrijven willen echt niet weten of je goed kunt acteren tenzij het een castingbureau is.’ Stilzwijger, Hanekam & Hanekam, Drumstick en ik hoorden het aan, schreven het op en dachten er het onze van. We hadden net een groepsopdracht geoefend waarbij we vooraf een kaartje hadden gekregen met daarop wie we waren en wat onze situatie was. Aan deze assessmenttraining heb ik verschillende keren teruggedacht en eerlijk gezegd word ik er een beetje narrig van, de groepsopdracht.