Netwerk Jonge Bazen

Feedback op zijn Oost-Afrikaans: minder direct, maar toch helder...is dat niet beter?

Bert Overbeek Jonge Bazen
6
2
0

Je kunt leren van andere culturen. En dat geldt zeker als je als trainer mensen in Nairobi een training geeft. Twee jaar geleden deed ik dat. Het leukste moment was het moment dat we de groep wilden helpen met het geven van feedback. Wij kwamen aan met een leuk pakketje 'westerse' feedbackregels.
Tijdens de presentatie vriendelijk knikkende deelnemers.
'Interesting' klonk het 'Very interesting'.
Maar toen we de oefeningen gingen doen, verscheen er een glimlach en zagen we weinig tot geen initiatief. Het werd al snel duidelijk dat niemand het ging doen. Het aanspreken, zoals het ons voor ogen stond, paste voor geen meter bij de Oost-Afrikaanse cultuur. Dus stelden we dat vast en vroegen hoe zij aanspreken dan zagen.

De antwoorden waren: 'de ander helpen' en 'voordoen'. Daar gingen we mee akkoord.
Achter de schermen zat er eerst iets van westers dedain bij ons.
'Dat gaan ze nooit leren' Totdat een van ons zei, dat hun manier misschien wel beter was dan die van ons.
Dat heeft bij mij flink doorgewerkt. Na meer dan 200 feedback trainingen gegeven te hebben, besloot ik dat ik een helpende houding in organisaties constructiever vond dan het tactvol vertellen aan de ander wat zijn verbeterpunt was. Ik stapte af van de modellen die we gebruikten, en spreek nu mezelf en anderen in organisaties aan door iets te constateren en hulp te vragen of aan te bieden.
En zo leer je dus van andere culturen. Als je er tenminste voor open staat. #feedback

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>
Naud van der Ven
Pro-lid
Dit lijkt op de 'denkschaamte' die Chris Argyris beschrijft in een terugblik op zijn werk als consultant. Hij vertelt hoezeer hij op een bepaald moment in zijn carrière geloofde in het concept van double-loop leren . Dat concept zou immers creatief denken en democratische participatie van medewerkers kunnen koppelen aan veranderingsprojecten, kortom een bijna utopische situatie kunnen helpen creëren. Bij één van de eerste trainingen die hij leidde vanuit dit concept en die hij presenteerde als een gezamenlijk onderzoekstraject van hem en de cursisten, stuitte hij echter onmiddellijk op hevige weerstand, die hem noopte af te zien van zijn plan. Het meest vernieti-gende moment van de confrontatie beschrijft hij als volgt: “One executive said, in effect, he would cooperate with the research if it helped my (the author´s) promotion. I will never forget my reaction that I kept private. Is this what I meant by creating liberating alternatives? Is this what I meant by strengthening justice?” (Argyris 2003: 1185). Schaamte is hier: je teruggefloten voelen, met al je mooie, in de grond rationeel te verdedigen plannen en schema´s, eenvoudigweg door niet eens erg doordachte weerstand van je ‘objecten’.
(Uit mijn boek "Schaamte en verandering")
Diederik Steeman
Lid sinds 2019
We hadden het zelfs doordacht. We zouden ze wel zo ver krijgen. Maar hahaha, het heeft iets om zo tegen de lamp van je eigen onbewuste betweterigheid aan te lopen. Valkuil voor iedere trainer. De kunst is het toe te geven, en te schakelen. En daarna even wat langer in de spiegel te kijken. Nee, niet die waarin je je haar schikt in de ochtenduren.