Je hoort mensen wel eens zeggen dat ze van hun werk houden. Dat heeft te maken met hoe ze werk definiëren. Een beetje gewichtig zitten kletsen in comfortabele omstandigheden heet werk tegenwoordig. Maar echt de handen laten wapperen, sappelen, daar staan ze erg ver vandaan. In wezen houden mensen niet van werken. Mensen houden helemaal niet van werken. Als mensen hun snor kunnen drukken, doen ze het. Ze staan liever koffie te drinken en te praten over de camping dan dat ze meedenken over procesinnovatie. De resultaten van hun bedrijf interesseren ze bijzonder weinig. Dit heeft niets met welvaart te maken; het was vroeger ook al zo.
Mensen komen naar hun werk om geld te verdienen, zodat ze kunnen luieren. Hoe minder ze hoeven te doen, des te beter het voor ze is. Dit geldt net zo goed voor managers als voor medewerkers.
Managers sturen niet aan. Die hebben helemaal niets met de werkvloer! Die zitten het liefst met elkaar de cijfertjes te bespreken, bij voorkeur in toplocaties en nog liever in het buitenland. Ze denken dat ze de boel wel even zullen regelen, maar zelden zie je dat het ze lukt.
Want de medewerkers blijven gedrag vertonen dat ze niet bevalt. Ze staan daar lekker met elkaar over te analyseren tegen hoge sommen geld, maar ze doen er niets aan. Mijn conclusie: de mens is liever lui dan moe. Hij houdt helemaal niet van werken. Hij houdt van lui op zijn krent zitten en een beetje gewichtig doen. Dat noemen ze werken tegenwoordig.
Misschien staat het er wat kras, maar ik ben dit werkelijk gaan geloven in de afgelopen jaren. Graag een antwoord.
Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren
Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)
Word een pro!
SCHRIJF MEE >>
Dat laten julie toch niet over je heen komen wel!
Hallo jonge bazen! is er nog iemand wakker?
Ik heb daarbij nogal wat voorbeelden van medewerkers die er de kantjes van af lopen. Ze nemen te lange pauzetijden, hangen bij het koffiezetapparaat, gaan als het kan vroeger naar huis. Als de leidinggevende uit beeld is, verdwijnt het brave gedrag en gaat men over tot de orde van de dag.
De gedrevenheid en energie op de Nederlandse terrassen is aanzienlijk groter dan die in het bedrijfsleven.
Ik kom in nogal wat bedrijven, en die jan-salie-houding neem ik meer dan eens waar. Hij irriteert me, ondermeer omdat er in andere delen van de wereld voor een schijnloontje veel harder gesappeld wordt, En dan verdwijnen onze bedrijven naar het buitenland, en gaan we weer met zijn allen analyseren hoe dat komt.
Dit artikel is om te prikkelen. Ik heb een hekel aan schijn. Aan mythes. Ik hoor wel eens mensen praten over organisatieontwikkeling, maar meestal doorbreken ze niet de hierboven beschreven patronen. Er wordt helemaal niet ontwikkeld, er wordt gechilld, gerelaxt. Als het anders is, dan hoor ik het graag. Heel graag zelfs. Ik zou zeggen: geef mij hoop.
Ik hoop, mevrouw Turkstra, dat daarmee mijn motieven wat duidelijker zijn geworden...
Ik begrijp uw motieven en misschien zal ik later vandaag reageren. Voor nu: ik ben aan het werk, ondertussen zou ik net als u graag zien hoe de mensen aan wie wij als mede werkers onze commitment geven, zouden reageren.
Ik denk dat wij allemaal zèlf invloed hebben op of we van ons werk houden of niet. Een observant kan iets concluderen en adviseren over hoe het ook anders kan, maar wij zèlf zullen tevreden moeten zijn en gelukkig in ons werk. Dan kun je ook de vraag stellen of je gelúkkig moet zijn op je werk.... hangt nogmaals van je keuze af.
Verder denk ik dat je zowel als medewerker als staf als manager als bestuur invloed kunt uitoefenen op de mate van plezier in je werk van jezelf maar ook van je collega's. Zélfs als adviseur kun je invloed uitoefenen. het heeft te maken met verbindingen. Zoals de steen een rimpeling in het water veroorzaakt. Of bijvoorbeeld de verbindingen van de draden in een spinneweb. Je hebt dragers en verbinders en je hebt degene die kijkt naar de pracht van het web. En of je invloed nu groot is of klein, invloed op je eigen Hart heb je áltijd. Ik hoúd van mijn werk meneer Overbeek en als ik dat even kwijt ben dan ga ik hart aan het werk om dat weer te vinden. En niet door Jan Salie aan de kant te zetten, maar te kijken wat Jan Salie nodig heeft om weer lid van de familie te kunnen zijn. En ja (zowel) wij als Jan Salie hebben de keus om te gaan werken of een glas warme melk met Salie te drinken, maar de één is niet minder als de ander, alleen een beetje ánders.
Of je houdt van werken hangt ook samen met je definitie van "werken" en of die definitie een beetje overeenkomt met die van de vrager. Communicatie en afstemming hierin is in het geval van Jan Salie lijkt me wel essentieel. En ik geloof gewoon dat ons volkje een Hart en hard werkend volkje is: voor elkaar en met elkaar. En dat geloof ga ik niet opgeven.
Heb ik u hoop gegeven dat er nog Nederlanders zijn die van werken houden?
Ik heb het bewust zwart-wit geponeerd en ben één element bewust aan het uitvergroten geweest. Ook in mijn kennissenkring heeft dat tot discussie geleid. De teneur is: wat je beschrijft komt voor, maar niet vaak. Daar heb ik me, ook door jullie reacties, wel van laten overtuigen intussen.
goed serieus: ik ontkom niet aan de conclusie dat werk en privé wel degelijk samenhang hebben. En dan spreek ik voor mezelf, maar daarin sta ik vast niet alleen. Hoe ik het zie:
Ik grijp even terug naar historie en trek dat even naar het heden. Van de volksstammen die hun eigen natuurlijke taak kenden en in natuur hun diensten ruilden voor een wederdienst en hun ouden en hulpbehoevenden eerden en verzorgden omdat zij de ooit de dragers van de stam waren of gewoon uit liefde voor wie ze zijn.
Even een hele sprong naar de wereldoorlogen waarin wij onze maatschappij vernietigd zagen en overleven een eerste levensbehoefte was, bóven Liefde. De opbouw erna, waarin opbouw van onze landen ook weer hard nodig was om de generaties te kunnen laten voortleven. De rust van de bloemenkinderen in een welvaartmaatschappij en het te lang laten versloeren van de verplichtingen waardoor de huidige generatie belegen jonge bazen weer hard moesten werken. Ik weet eigenlijk niet hoe het met de huidige generatie gesteld is, ik kan alleen maar gissen. Maar ik denk dat er materieel een goede basis is gelegd en maatschappelijk het accent is verlengd naar perfectie, verdieping en uitdieping, vervolmaking? Daarin is niet altijd de oorspronkelijke geschiedenis meer helder. Waardoor mensen die de oorsprong van hun drive kwijt zijn, hun rust vinden in dat wat de vorige generatie deed, omdat ze dat altijd is voor gedaan, maar toch ergens een leegte voelen die vervult wenst te worden. Misschien de liefde die 50 jaar lang naar een tweede plaats was verschoven om ons land weer naar een hoger plan te tillen? Nederlanders "Houden" niet van werken of zij "houden" wel van werken afhankelijk van de definitie die je eraan geeft. Kom ik toch weer op mijn keuze moment uit. Wat voedt je, wat voed je.
Voor mijzelf: ik zou wel graag weer wat van die oertijden terug willen zien, dat iedereen er mag zijn zoals die is. De ouden die een ree krijgen aangeboden nog voor de ruil van hun wijsheid is ontvangen en de zieke die verzorgt wordt, gewoon uit liefde, de jacht wordt geopend omdat dat zo'n enórme kick geeft, de liefde gegeven wordt gewoon omdat je dan héérlijk je energie kunt uitdelen, de ree wordt ontvangen in Liefde en Lof en Trots, de aanraking wordt ontvangen omdat je er zo naar verlangt en het zelf even niet meer kunt.
Ik zie het niet zo dat álles (zwart (op) wit) een kosten-baten patroon moet hebben. Het laat zoveel andere aspecten die daardoor niet benoemd worden liggen. En ik denk dat we nu in een tijd leven dat die frictie op zijn duidelijkst is. En dan heb je de keuze om die dualiteit van ruilhandel te versterken of in je Oer te gaan zitten en koffie of Saliethee te gaan drinken en eens lekker te "zijn" met je collegae / medestamgenoten. Er is niets mis met het informeel delen in je werk. In de iets minder meetbare beroepen merk je na zo'n goed informeel overleg vaak een enorme stijging van "productie" voor zover dat meetbaar is. Maar kijk maar eens van afstand en ook over afstand in de tijd. Zo'n kopje thee kan millennea opleveren.
Dus : Ja ik houd van mijn werk, vooral als mijn Hart erbij betrokken is en Ja, ik houd van chillen omdat ik het er dan eens over kan hebben over wat voor mooie dingen we allemaal hebben gecreëerd en misschien is dat weer aanleiding om je creaties te evolueren uit liefde voor je kinderen, de volgende generatie. Wat zetten wij voor hen uit?
En Ja jonge bazen. Ik ben heel benieuwd naar uw bijdragen in onze maatschappij.
Het verschil tussen luiaards en harde werkers is er volgens mij altijd al geweest. Ik kan mij wel vinden in de link die Bert legt. Voor een bedrijf zit de kneep in het management. Niet praten maar doen. Gelukkig zie ik het weer meer en meer gebeuren. Management terug naar de vloer, rondlopen, richtinggeven en controleren of het gebeurt. "Het nieuwe besturingsmodel" wordt het binnen mijn bedrijf genoemd. Terug naar de basis noem ik het. De belangrijkste taken in management: zeggen wat er gedaan moet worden en controleren of het gebeurt. Deed mijn vader 50 jaar geleden al in zijn eigen bedrijf, dit gaf hij mij mee toen ik voor het eerst leiding ging geven. Hij heeft gelijk en dit werkt !!!! Ook in 'minder meetbare' beroepen, juist daar zou ik zeggen! Weg van de vrijblijvendheid wat bron is voor de door Bert geschetste situatie op het werk, zoveel mogelijk meetbaar maken en kosten-baten.
'Leuke' dingen doen met je collega's (o.a. koffiedrinken) is prima, maar wel met de baten in het hoofd (betere werkrelatie, meer samenwerking).