Bedrijf AA heeft een nieuwe kledingcode ingesteld: verboden voor spijkerbroeken. Administratief medewerkster Sandra trekt zich hier niets van aan en blijft gewoon in haar jeans verschijnen. “Ik bepaal zelf wel wat ik aantrek.” is haar motto. Wanneer manager Joep haar hierop aanspreekt krijgt hij de volle laag.
Het mag een cliché zijn, en Peter van Straaten heeft er zeer grappige tekeningen over gemaakt, maar het komt nog steeds voor en het moet nu eindelijk eens ophouden. Onlangs weer gezien. In een Management Team zijn gedurende een uur alleen de zes mannen aan het woord geweest. Op het moment dat de enige vrouw, een HRM’er, het woord neemt, beginnen de mannen onderonsjes met elkaar over andere onderwerpen…
Bij de werving- en selectieprocedure voor schoonmaakvoormannen is de beurt op zeker ogenblik aan een Indonesische sollicitant. Het blijkt een zeer innemende en intelligente man. Hij glimlacht veel en vertoont een opmerkelijke bescheidenheid. Nadat hij is vertrokken, wordt het een gespreksthema tussen de twee selecteurs. De ene is om. Hij wil de sollicitant onmiddellijk in dienst nemen. De ander maakt echter voorbehoud.
‘Ik heb het niet zo op mensen uit die cultuur’ zegt hij…
De was doen zou eigenlijk een makkie moeten zijn. Ook voor mannen. Ik weet nog toen ik voor het eerst de was deed. Dat was betrekkelijk laat in mijn leven, want ik ben niet opgevoed met het idee dat mannen iets in het huishouden hoefden te doen. Een vriendin legde me de wasmachine uit. Ze deed het lief; met geduld, maar…
(zie ook www.bertblog.nl)
Onlangs maakte ik het volgende mee. Boze Marokkaanse medewerkers van een productiebedrijf vertelden me dat Nederland een asociaal land aan het worden is. In hun bedrijf mochten zij altijd een gebedsruimte hebben. Die gebedsruimte wordt vervangen door een kantoor.
Ruben, een ambitieuze man van begin 30, solliciteert naar een managementfunctie. Tijdens het sollicitatiegesprek is de directeur erg onder de indruk van Rubens persoonlijkheid: gedreven, avontuurlijk, bereid grenzen te verleggen, voldoende zelfvertrouwen en tegelijkertijd realistisch en zorgvuldig. Precies wat de organisatie nodig heeft. De directeur vraagt Ruben naar zijn hobby’s en hij vertelt over zijn grote passie: bergbeklimmen.
Voor een Turkse vriend van mij is Nederland een ander land dan voor mij. De mensen doen anders tegen hem dan tegen mij. Als hij naast een autochtoon gaat zitten, dan schuift zo iemand zijn tas dichter naar zichzelf toe. Dit om te voorkomen dat zijn beurs gestolen wordt. En na 11 september 2001 gaat het mijn Turkse vriend ook economisch niet goed meer. Gaan we dat zo laten in Nederland? (Foto is van niet van de persoon in kwestie.)
