De was doen zou eigenlijk een makkie moeten zijn. Ook voor mannen. Ik weet nog toen ik voor het eerst de was deed. Dat was betrekkelijk laat in mijn leven, want ik ben niet opgevoed met het idee dat mannen iets in het huishouden hoefden te doen. Een vriendin legde me de wasmachine uit. Ze deed het lief; met geduld, maar…
(zie ook www.bertblog.nl)
Onlangs maakte ik het volgende mee. Boze Marokkaanse medewerkers van een productiebedrijf vertelden me dat Nederland een asociaal land aan het worden is. In hun bedrijf mochten zij altijd een gebedsruimte hebben. Die gebedsruimte wordt vervangen door een kantoor.
Ruben, een ambitieuze man van begin 30, solliciteert naar een managementfunctie. Tijdens het sollicitatiegesprek is de directeur erg onder de indruk van Rubens persoonlijkheid: gedreven, avontuurlijk, bereid grenzen te verleggen, voldoende zelfvertrouwen en tegelijkertijd realistisch en zorgvuldig. Precies wat de organisatie nodig heeft. De directeur vraagt Ruben naar zijn hobby’s en hij vertelt over zijn grote passie: bergbeklimmen.
Voor een Turkse vriend van mij is Nederland een ander land dan voor mij. De mensen doen anders tegen hem dan tegen mij. Als hij naast een autochtoon gaat zitten, dan schuift zo iemand zijn tas dichter naar zichzelf toe. Dit om te voorkomen dat zijn beurs gestolen wordt. En na 11 september 2001 gaat het mijn Turkse vriend ook economisch niet goed meer. Gaan we dat zo laten in Nederland? (Foto is van niet van de persoon in kwestie.)
