Rubriek: Diversiteit

Mensen doen wel eens wat denigrerend over praten en woorden. Spreken is immers zilver, waar zwijgen goud is. Non-verbaal gedrag zegt meer dan de woorden die je spreekt. Het gaat om hoe je het zegt, niet zozeer om wat je zegt. Dat leren we op trainingen. Sverker Johansson, een bekend natuurkundige en linguïst, nam onze gesproken taal een stuk serieuzer en schreef een boek met de duidelijke titel ‘De oorsprong van taal’.

Bijna 400 pagina’s lang onderhoudt hij lezers met een boek, dat uitleg geeft over waar, wanneer en waarom de mens begon te praten. We krijgen een college in de ontwikkeling van mensentaal, en daarbij past ook een overzicht van de evolutie van ons brein. Dat het niet makkelijk is om de ontwikkeling van taal in kaart te brengen lijkt me duidelijk, want er zijn geen bandjes opgenomen of televisie-opnamen van een paar miljoen jaar oud.

COVID-perikelen houden ons al bijna 2 jaar in de greep. Het lijkt alsof er tegenwoordig nog maar 2 stromingen bestaan: de groep die zich wel en de groep die zich niet wil laten vaccineren. Alles wordt daarbij over één kam geschoren. Een geliefd argument in alle kampen is om met zekerheid aan te nemen (en te beweren) dat mensen die niet tot je kamp behoren, niet nadenken.

Iedereen die aarzelt over het vaccin wordt wappie genoemd door mensen die vinden dat we dat vaccin zo snel mogelijk moeten halen. Mensen die daar niet over twijfelen, heten angsthazen of volgzame en ‘bruikbare’ overheidsidioten. Hoe komt dat toch? Waarom worden we zo fel? Onder andere omdat het om volksgezondheid gaat.

In oktober 2021 verscheen mijn boek ‘De moed van Jesjoea’; een historisch boek over de figuur Jezus van Nazareth. Een boek dat veel vertelt over learning & development en leiderschap in zijn tijd, maar ook laat zien hoe de verhouding mythe-wetenschap in die tijd was.

De invloed van Jesjoea van Nazareth op onze cultuur is niet te onderschatten. Zelfs in wetenschap en in spirituele stromingen van onze tijd zien we ideeën die verwant zijn aan de zijne. Of hij goed begrepen is, valt nader te bezien. Of hij zichzelf zou herkennen in het beeld dat wij van hebben, ook daarover valt te twisten. In het kader van de kerst hieronder een fragment, dat een onalledaagse conclusie trekt uit zijn geboorteverhaal.

Je kunt het vinden in ‘De moed van Jesjoea’, dat uiteraard overal te bestellen is. (Zie ook: https://www.managementboek.nl/boek/9789403636023/de-moed-van-jesjoea-bert-overbeek )

Onlangs gaf ik in een bekende organisatie een interactieve lezing over een praktischer benadering van diversiteit en inclusion op de werkvloer. Het bedrijfsmagazine interviewde me. De interviewer verraste me met zijn vragen, die wat meer gingen over de achtergronden van mijn boeken, dan om  de inhoud van één boek. Hieronder het interview, dat meerdere pagina’s van het blad in beslag nam.

De onderwerpen in uw boeken zijn voor een managementtrainer niet alledaags. Zo heeft u het in Het Flitsbrein over intuïtie en het brein. Daarna schreef u drie boeken over diversiteit, waarin het brein, hormonen, evolutie, de Nederlandse cultuur en spiritualiteit een rol speelt. Ook in ‘De schakelaar’, uw laatste boek over leiderschap komt het thema weer langs. Wat moet een manager daar allemaal mee? Die wil toch alleen maar goede cijfers scoren met zijn teams?

Iedereen lijkt zich druk te maken om COVID, maar de impact van dat virus op onze samenleving is ‘peanuts’ vergeleken met dat wat ons op dit moment overkomt met kunstmatige intelligentie. Robots en computers verslaan de mens al gemakkelijk met schaken, een ongelooflijk ingewikkeld spel als GO en deskundig luisterpubliek onderscheidt een Bach-compositie door de computer allang niet meer van een echte Bach compositie. Computers leren intussen zichzelf van alles en dit proces is onomkeerbaar.

Ik snap dat niet iedereen iets met computers heeft, ikzelf ben ook geen fan, maar er is een omwenteling gaande in de wereld van de machines. We kunnen onze ogen hiervoor niet langer sluiten als we die omwenteling ten goede willen gebruiken voor mens, dier en aarde. Gelukkig zijn er voor de digibeten onder ons mensen als Mo Gawdat, die de kunst verstaan om in begrijpelijke taal uit te leggen wat er gebeurt in de wereld van de kunstmatige intelligentie.

Everyone seems to be concerned about COVID, but the impact of the virus on our society is insignificant compared to what is happening to us right now with artificial intelligence. Robots and computers can easily beat humans at chess or the complicated GO-game and an expert audience is hardly able to distinguish a Bach composition by the computer from a real Bach composition. Computers are learning themselves literally everything and this process is irreversible.

Not everyone has a passion for computers, but there is a revolution going on in the world of machines. We should no longer close our eyes for this evolutionary development if we want to improve the conditions for people, animals and the earth. Fortunately for people who are not interested in computers there are people like Mo Gawdat.  They understand the art of explaining artificial intelligence in understandable language.

‘Groei door verval’ is een drieluik dat handelt over de evolutie, het heden en toekomst van onze aarde. Het geeft de lezer een perspectief op onze tijd en de toekomst.

Van oerknal via kunstmatige intelligentie naar klimaatopwarming en daarna, dat alles beschrijft het boek. Werkelijk van alles komt langs. Filosofie, spiritualiteit, maar ook heel veel moderne wetenschappelijke inzichten. De manier waarop Bert Overbeek deze zaken met elkaar verbindt is uniek in de wetenschapsbeschouwing en literatuur. Het boek is geschreven vanuit een (fictieve) hogere macht, die de hele geschiedenis heeft meegemaakt vanaf de grondlegging van ons universum.

Op Linkedin werd weer eens gemopperd over heidagen. We moesten ze afschaffen, vond een aantal mensen. Ze zijn  langdradig, hoor je dan, ze leveren niets op en de trainers staan er alleen maar narcistisch geïnspireerd te zijn. Het is niet de eerste keer dat ik dit soort kritieken lees.

Voel ik me als trainer aangesproken? Not at all. Ik zit nu 27 jaar in het vak (want een vak is het) en zie in 99% van de gevallen tevreden tot zeer tevreden deelnemers. En dat geldt ook voor een aantal collega’s van me, die ook begrijpen dat het een vak is. De keren dat dat niet zo was, zijn op een hand te tellen. En dan vond ik het vaak aan mezelf liggen.

Wie -zoals ik- regelmatig in hotels verblijft, wordt ondergedompeld in de weelde van de luiheid. Je hoeft, buiten het verrichten van je werk, immers niets. Als je om vier uur klaar bent, staat de poort van het lanterfanteren en lui in de lounge lummelen wagenwijd voor je open. Geen met etenresten besmuikte borden die per sé afgewassen willen worden, geen vuile kleren die bedelen om een wasbeurt, geen stoffige vloer die in je geweten mekkert om gezogen te worden, terwijl je ook nog eens op je wenken wordt bediend door charmante obers en serveersters als je iets wilt drinken of eten.