Rubriek: Gastcolumns

De individualisering van samenleving zet verder door, de sociale media leiden tot verdere anachie, het effect van de vergrijzing is nog onduidelijk, de binding van (jonge) leiders binnen bedrijven en overheidsorganisaties wordt steeds minder, etc. Allemaal redenen die vandaag de dag worden gebruikt door bedrijven en overheidsorganisaties om minder ‘effort’ in de leiderschapsontwikkeling, -vorming en -training van hun (jonge) leiders te investeren. “Hi-po’s” krijgen bijv. een budget dat ze zelf mogen besteden zonder dat hier sturing aan gegeven wordt vanuit een leiderschapsvisie van een CEO (of vergelijkbare ‘executive’) en de kernwaarden van de organisatie.

De meeste teams ondervinden stress. We rennen hard rond en het houdt eigenlijk nooit op. Stress ontstaat als de eisen die aan je worden gesteld hoger zijn dan je kunt waarmaken. We hebben slechts beperkte tijd, maar de eisen die aan ons worden gesteld zijn onbegrensd. Daardoor vermindert de samenwerking in het team, leidend tot nog meer stress. Een burnout ligt op de loer.

Dat sommige managers thuis niet of nauwelijks iets te vertellen hebben is al langer bekend, maar dat sommige het gemis van deze ‘macht’ dan ruimschoots buiten de deur proberen te compenseren is wellicht iets minder bekend. Ik herinner mij nog goed één van mijn eerste managers die thuis ook niets had te vertellen en op de zaak, zij het met enige moeite en gemis aan kwaliteit, de scepter probeerde te zwaaien. Hoe deze geboren en getogen Rotterdam zich als ‘een lompe boer’ kon gedragen was niet te geloven. Daarnaast was hij zoals velen anderen van zijn geestverwanten dagelijks ‘op de club’ te vinden en draaide hij daar in de avonduren en het weekend nagenoeg dezelfde uren als ‘op de zaak’.

Een van de voordelen van het ouder worden is, dat je patronen ervaart en leert herkennen in allerlei aardse aangelegenheden. En een van die aangelegenheden betreft de uitoefening van het vak van ‘trainer’ en dan bedoel ik niet de trainers op onze sportvelden, maar de jongens en meisjes die de kost verdienen door onze hersenen te (willen) trainen. En dat zijn er nogal wat geweest door de jaren heen, zo is mijn waarneming. Tot op de dag van vandaag bestoken ze de beslissers binnen onze bedrijven met allerlei oplossingen voor allerlei problemen.

De niet aflatende groei van de inbox overbelasting wordt gedreven door een verrassend feit: De gemiddelde tijd om te reageren op een e-mail is groter dan het kost om deze te maken. Vele verliezen zich in de hoeveelheid e-mails. De uren die we hieraan besteden resulteren weer in meer werk voor je collega’s. De oorzaak van dit probleem ligt aan het feit dat de gemiddelde tijd om op een email te reageren grotere is dan de tijd om deze mail op te stellen.

Klantinterviews? Graag! Ik slaap drie keer per week in hotels over de hele wereld. Soms bevalt zo’n hotel wat minder dan verwacht. Als ze dan een vragenlijst sturen, dan ben ik eerlijk. Zo ook deze keer na een overnachting bij een grote hotelketen.

Heel wat managers vinden na het toepassen van goedbedoelde tips en trucs, de inbox nog steeds uitpuilend met emails en andere berichten (bv. Linkedin aanvragen, retweets,…), waarna men die overload aan zichzelf wijt. Had men de situatie beter gestructureerd en aangepakt, het zou er heel anders uitzien. De dagelijkse realiteit van menig manager blijkt echter complexer. Zo blijken er, nog weinig onderzochte, verbanden te bestaan tussen online (communicatie waar internet bij te pas komt) en offline (face-to-face) gedrag.

Misschien merkt u het zelf ook: Samenwerken is hot in organisatieland!
In personeelsadvertenties worden medewerkers gezocht die goede teamplayers zijn, organisaties hebben het werk georganiseerd in teams. Soms denk ik dat samenwerken en werken in teams een doel op zich is geworden.

Iedereen heeft talenten, de kunst is om mensen uit te dagen hun talenten volledig in te zetten en verder te ontwikkelen! Als we aan talent denken, komen er al snel voorbeelden van uitblinkers in ons op, zoals Picasso die al op zijn dertiende bij de kunstacademie stond ingeschreven. Maar talenten hoeven niet altijd groots en meeslepend te zijn. Iedereen heeft iets waarin hij kan uitblinken.

Het lijkt alsof het begrip ‘Leiderschap’ steeds modegevoeliger wordt. Waar dhr. Rijkman Groenink in 2005 nog volgens Elsevier ‘Nederlander van het Jaar’ was, is hij nu gedegradeerd tot ordinaire dief. Waar dhr. Wouter Bos vorig jaar nog werd bejubeld als redder van het Nederlandse bankwezen , kan hij nu volgens de opiniepeilingen geen potten breken bij het electoraat .