Rubriek: Lifestyle

Ricky Gervais zegt het ergens in zijn stand up comedianshow, en hij vindt het oliedom. Als iemand niet in je politieke kamp zit, en hij zegt iets zinnigs, begin je toch als een koe ‘boeh’ te loeien. Zo iemand kiest voor een andere politieke kleur, en dus is wat hij zegt per definitie fout. En al is het al erg genoeg dat dit gebeurt bij een andere politieke kleur, het kan nog erger, namelijk als iemand iets zegt met een andere huidskleur.

De week van 10 tot en met 16 maart liet zien waar dit toe kan leiden. Een honderdtal Urkse jongeren richtten hun agressie op een Marokkaans gezin. En dan het bloedbad in Christchurch, door een benevelde idioot met een achternaam die op het woord ‘terror’ lijkt. Brendon Tarrant, geinspireerd door de Noorse massamoordenaar Breivik, verkeerde ongetwijfeld in de veronderstelling, dat hij een held was.

Deze week weer ervaren dat ik van boeren hou, ik koester ze. Ze vertegenwoordigen voor mij (samen met professionals uit de zorgsector) een belangrijke essentie in het leven. Zonder eten ga je dood en als je ziek bent, dood gaat, wil je goede zorg. Zaken die er écht toe doen in het leven.

Overal in de wereld ontmoet ik coöperatieve boeren. Deze week in Peru. De energie en eagerness spat er van af. Wat is dat nou, governance? Verwarring en bewustwording wisselen elkaar af. Vooral als het gaat over de rol van bestuurder en die van manager. In vertrouwen taken overlaten aan een professional blijkt in de praktijk niet makkelijk. Het voorbeeld van het besturen van een auto helpt om hen te laten inzien dat iedereen een eigen rol heeft.

Onlangs waargenomen op een station, ergens in Nederland. Een wat oudere man schuifelde, ogenschijnlijk met wat pijn aan zijn heup, naar het einde van het perron. Hij moest daarvoor onder het overkapte deel door, kwam onder de blote hemel te staan en had een koude wind te trotseren om toe te geven aan zijn verslaving om een cigarillo op te steken.

Hij stond daar nog maar kort, toen een kortgekapte dame van ongeveer 50 met een hoekige bril, een scheenbeenlage blokjesrok en een amorfe donkergele jas, naast hem ging staan. Ze had een half perron tot haar beschikking, maar ze gaf er de voorkeur aan om een lange wandeling te maken om naast de man uit te komen. Onmiddellijk begon ze te kuchen, keurig met de hand voor de mond, terwijl ze naar de man bleef kijken. Ik weet niet of hij haar opmerkte, maar ik denk het wel, want hij draaide zijn lichaam half van haar weg en keek de andere kant op; een poging tot negeren. Zijn rook ging wel in haar richting.

Op Linkedin zag ik een mooi filmpje van iemand over hoogbegaafdheid. Het idee was dat organisaties te weinig gebruik maken van hoogbegaafden, en dat dat jammer is, omdat ze goed vooruit kunnen denken, snel zijn en dus heel waardevol. Ook meldde ze dat liefst 60% zijn middelbare school niet haalt.

Ik vind het tijd om eens ‘uit de kast’ te komen op dit punt. Bij mij is in 2001 hoogbegaafdheid vastgesteld, en een psychologisch onderzoek uit 2003 liet zien dat ik alle vragen goed had in een IQ-test over rekenen en taal, en HBO-plus scoorde op ruimtelijk inzicht. Ik vertel dit niet om stoer of chique te doen, integendeel: ik heb het er bijna nooit over. Het is namelijk helemaal niet zo leuk om dit te vertellen. Het klinkt namelijk nogal arrogant. Geen leuk unique selling point dus. Terwijl het wel een USP is. Toch had ik een flinke aarzeling voordat ik dit publiceer. Vind het een beetje eng. 

Relatiebreuken tussen politieagenten leiden tot meer ziekteverzuim, onthulde de Amsterdamse korpschef Pieter-Jaap Aalbersberg in februari op de website van het Algemeen Dagblad. De korpschef schatte dat van de 5.500 Amsterdamse agenten en leidinggevenden tientallen procenten een relatie hebben met een collega.

Als dit zo is bij agenten, zal het ook elders wel plaatsvinden, bedacht ik me. En ik vond het dan ook tijd voor een column over liefdesverdriet. Hier is ie: 

Tom had ik 5 jaar geleden voor het laatst gezien. Hij was toen een vriendelijke lachende, introverte man, die zichzelf zag als een fletse vlek op een fleurige lapjesdeken . Hij werkte bij een bank, groot en fatsoenlijk van uitstraling en dus doortrokken van een corruptie, die alleen voor een hoogbegaafde financial te doorgronden was. Hij had eigenlijk best een heel aardige carriere met een prima salaris, vond hij, een fijne vrouw ook en twee kleine kinderen. Leuk autootje, waarmee hij twee keer per jaar een vakantie in Luxemburg organiseerde, omdat hij ondanks de kinderen toch naar het buitenland wilde, al was Luxemburg dan ook meer een regenachtig appendixje van België dan ‘echt buitenland’.

Deze week verscheen van de hand van Bert Overbeek een nieuw boek. Een informatief en humoristisch boek van een ervaringskundige over hartritmestoornissen, en de gevolgen daarvan op iemands bestaan, dus ook over zijn werkleven. In het kader van ziekteverzuim is het zeer nuttig voor mensen in organisaties.

‘De ritmes van het hart’ gaat over de ervaringen van bedrijfstrainer Peter Steenbergen met hartritmestoornissen. Het boek wil mensen met ritmestoornissen een hart onder de riem steken. Deels met humor, maar vooral ook met veel nuttige informatie.

Ons land zit vol met melk-boeren-honden psychologen. Waar je ook komt, overal is wel iemand te vinden die kaas gegeten schijnt te hebben van het oplossen van psychische problemen. De problemen van een ander, dan. Als je in een onbewaakt ogenblik per ongeluk de vergissing maakt om een flintertje kwetsbaarheid te laten zien, springt er gelijk iemand met goedbedoelde adviezen op je tere ziel. Na het lezen van een paar edities van Happinez of het tijdschrift Psychologie, beschouwt men zichzelf als de ideale vertrouwenspersoon van mensen, die mentaal van het padje zijn.

Ik ken een man met een snor, die auditor is en organisaties doorlicht, en die enorm opleeft als hij zich aan de regeltjes houdt. Hij is geen vriend, maar iemand die ik regelmatig in onze straat zie lopen. Soms wil hij een praatje maken, bijvoorbeeld als de straat afgesloten is om leidingen te leggen, met alle herrie die daarbij hoort. Dan komt hij kijken of mensen niet toch stiekem op plaatsen lopen waar ze niet mogen komen. Als hij in de buurt is, komt dat steeds minder vaak voor.

Het maakt niet uit of het om belangrijke of minder belangrijke regeltjes gaat, want hij heeft moeite om hoofd- en bijzaken van elkaar te scheiden. Hij windt zich bijvoorbeeld niet alleen op over opgeschoten jongetjes die geen meisjes kunnen krijgen, en dat compenseren met straatraces, maar ook over mensen die voordringen bij de slager of mensen die per ongeluk een papiertje op straat laten vallen.  

Ik moet echt beter voor mezelf gaan opkomen, zei Lotte onze mededorpsgenote toen wij elkaar toevallig troffen bij de locale koffiekoningin. Op dat locaal vermaarde ontmoetingspunt worden zowel de wereldpolitiek, als eigenaardige initiatieven in ons dorp besproken, zoals de alzheimerbar, de rollatorrace en het parkinsoncafé. Er dromt een gezelschap samen van zelfstandigen zonder personeel, welgestelde pensionarissen en moeders met van die Baboo-bakfietsen, die soms zo groot zijn, dat je de indruk hebt dat er kinderen mee naar het asiel worden gereden.

Lotte was een zelfstandige zonder personeel, wier belangrijkste tijdverdrijf het was, om mensen een probleem aan te praten. Ook deinsde ze niet terug voor het stellen van vragen, die de ander volledig in verwarring brachten. Dat deed ze altijd met een rechtgesneden pinnigheid, die ze compenseerde met een glimlachje.