Rubriek: HRM

Omdat ik besef dat ik je als ervaren trainer iets kan vertellen over didactische vaardigheden, die je zeer goed kan gebruiken, maak ik daar nu ruimte voor. Aan de hand van een documentaire ‘Nu verandert er langzaam iets’ ga je wat leren over kwaliteiten en valkuilen bij coaching en ontwikkeling. Deze prijswinnende documentaire vind je op internet. Hij laat je zien wat er allemaal niet goed kan gaan bij leidinggeven, training en coaching, kortom: bij het ontwikkelen van medewerkers. De documentaire helpt je om een aantal bekende fouten níet te maken die daar wel gemaakt worden. (Dit artikel is voor leidinggevenden in alle lagen, voor trainers en coaches.)

Je moet even onthouden dat bij iedere vorm van leren op drie gebieden iets te leren valt. Dit zijn:

-Kennis: je kunt nieuwe kennis leren.

-Vaardigheden: je kunt vaardigheden die je dagelijks toepast verbeteren of aanleren

-Houding: je kunt leren je houding te verbeteren door je bewust te zijn van je ervaringen, drijfveren, overtuigingen, angsten en onveiligheden, normen en waarden en andere zaken die je houding bepalen.

Je ziet in de documentaire de volgende vormen van training voorbijkomen…

Medewerkers van organisaties zullen in de toekomst -net als hun leiders- steeds vaker moeten schakelen in gedrag en taakuitvoering. Ook zullen ze  permanent met veranderingen te maken krijgen. Kon je tot voor een paar jaar terug nog mopperen op veranderingen, alsof veranderingen speeltjes waren van managers die zich verveelden, de veranderingen zijn tegenwoordig veel indringender en ‘echter’.

Het woord ‘veranderingen’ was in het verleden vaak een synoniem voor reorganisaties of cultuurveranderingen, en naar mate de jaren nul en tien vorderden waren medewerkers, naar eigen zeggen, nogal eens ‘verandermoe’. Ze hadden zeven managers gehad in vijf jaar en de ene externe vrolijkerd na de andere zien langskomen. (Denk aan Gabe uit ‘The Office’). Dat begon niet alleen te vervelen, maar leidde er ook toe dat er een houding ontstond van ‘We zien het wel; eerst zien dan geloven’.

Om goed inzicht te houden in resultaat, onderlinge relaties en processen, is het handig dat een medewerker duidelijk en open communiceert; niet alleen tegen zijn collega’s, maar ook tegen leidinggevenden en mensen van andere afdelingen. De praktijk is op dit punt vaak weerbarstig. Mensen communiceren namelijk niet altijd open. Daar kunnen allerlei redenen voor zijn. Ik noem er een paar, en u mag de rij zelf aanvullen.

–Hiërarchische gevoeligheid en behoefte. Dit kan aangeleerd zijn, maar het zit ook in onze biologie. Het leidt tot selectieve communicatie en strategisch (en dus niet-transparant) gedrag: je wilt een goede relatie hebben met de baas, en je past je gedrag daar op aan. ‘Slijmen bij de baas’ hoeft niet meer, omdat het heel duidelijk is dat dat niets oplevert. Streven naar goed samenwerken, resultaatgerichtheid en autonoom dingen goed doen daarentegen wel. De cultuur en dus het leiderschap moet openheid en transparantie belonen.

Mensen doen wel eens wat denigrerend over praten en woorden. Spreken is immers zilver, waar zwijgen goud is. Non-verbaal gedrag zegt meer dan de woorden die je spreekt. Het gaat om hoe je het zegt, niet zozeer om wat je zegt. Dat leren we op trainingen. Sverker Johansson, een bekend natuurkundige en linguïst, nam onze gesproken taal een stuk serieuzer en schreef een boek met de duidelijke titel ‘De oorsprong van taal’.

Bijna 400 pagina’s lang onderhoudt hij lezers met een boek, dat uitleg geeft over waar, wanneer en waarom de mens begon te praten. We krijgen een college in de ontwikkeling van mensentaal, en daarbij past ook een overzicht van de evolutie van ons brein. Dat het niet makkelijk is om de ontwikkeling van taal in kaart te brengen lijkt me duidelijk, want er zijn geen bandjes opgenomen of televisie-opnamen van een paar miljoen jaar oud.

In oktober 2021 verscheen mijn boek ‘De moed van Jesjoea’; een historisch boek over de figuur Jezus van Nazareth. Een boek dat veel vertelt over learning & development en leiderschap in zijn tijd, maar ook laat zien hoe de verhouding mythe-wetenschap in die tijd was.

De invloed van Jesjoea van Nazareth op onze cultuur is niet te onderschatten. Zelfs in wetenschap en in spirituele stromingen van onze tijd zien we ideeën die verwant zijn aan de zijne. Of hij goed begrepen is, valt nader te bezien. Of hij zichzelf zou herkennen in het beeld dat wij van hebben, ook daarover valt te twisten. In het kader van de kerst hieronder een fragment, dat een onalledaagse conclusie trekt uit zijn geboorteverhaal.

Je kunt het vinden in ‘De moed van Jesjoea’, dat uiteraard overal te bestellen is. (Zie ook: https://www.managementboek.nl/boek/9789403636023/de-moed-van-jesjoea-bert-overbeek )

Onlangs gaf ik in een bekende organisatie een interactieve lezing over een praktischer benadering van diversiteit en inclusion op de werkvloer. Het bedrijfsmagazine interviewde me. De interviewer verraste me met zijn vragen, die wat meer gingen over de achtergronden van mijn boeken, dan om  de inhoud van één boek. Hieronder het interview, dat meerdere pagina’s van het blad in beslag nam.

De onderwerpen in uw boeken zijn voor een managementtrainer niet alledaags. Zo heeft u het in Het Flitsbrein over intuïtie en het brein. Daarna schreef u drie boeken over diversiteit, waarin het brein, hormonen, evolutie, de Nederlandse cultuur en spiritualiteit een rol speelt. Ook in ‘De schakelaar’, uw laatste boek over leiderschap komt het thema weer langs. Wat moet een manager daar allemaal mee? Die wil toch alleen maar goede cijfers scoren met zijn teams?

Iedereen lijkt zich druk te maken om COVID, maar de impact van dat virus op onze samenleving is ‘peanuts’ vergeleken met dat wat ons op dit moment overkomt met kunstmatige intelligentie. Robots en computers verslaan de mens al gemakkelijk met schaken, een ongelooflijk ingewikkeld spel als GO en deskundig luisterpubliek onderscheidt een Bach-compositie door de computer allang niet meer van een echte Bach compositie. Computers leren intussen zichzelf van alles en dit proces is onomkeerbaar.

Ik snap dat niet iedereen iets met computers heeft, ikzelf ben ook geen fan, maar er is een omwenteling gaande in de wereld van de machines. We kunnen onze ogen hiervoor niet langer sluiten als we die omwenteling ten goede willen gebruiken voor mens, dier en aarde. Gelukkig zijn er voor de digibeten onder ons mensen als Mo Gawdat, die de kunst verstaan om in begrijpelijke taal uit te leggen wat er gebeurt in de wereld van de kunstmatige intelligentie.

Everyone seems to be concerned about COVID, but the impact of the virus on our society is insignificant compared to what is happening to us right now with artificial intelligence. Robots and computers can easily beat humans at chess or the complicated GO-game and an expert audience is hardly able to distinguish a Bach composition by the computer from a real Bach composition. Computers are learning themselves literally everything and this process is irreversible.

Not everyone has a passion for computers, but there is a revolution going on in the world of machines. We should no longer close our eyes for this evolutionary development if we want to improve the conditions for people, animals and the earth. Fortunately for people who are not interested in computers there are people like Mo Gawdat.  They understand the art of explaining artificial intelligence in understandable language.

‘Groei door verval’ is een drieluik dat handelt over de evolutie, het heden en toekomst van onze aarde. Het geeft de lezer een perspectief op onze tijd en de toekomst.

Van oerknal via kunstmatige intelligentie naar klimaatopwarming en daarna, dat alles beschrijft het boek. Werkelijk van alles komt langs. Filosofie, spiritualiteit, maar ook heel veel moderne wetenschappelijke inzichten. De manier waarop Bert Overbeek deze zaken met elkaar verbindt is uniek in de wetenschapsbeschouwing en literatuur. Het boek is geschreven vanuit een (fictieve) hogere macht, die de hele geschiedenis heeft meegemaakt vanaf de grondlegging van ons universum.

Op Linkedin werd weer eens gemopperd over heidagen. We moesten ze afschaffen, vond een aantal mensen. Ze zijn  langdradig, hoor je dan, ze leveren niets op en de trainers staan er alleen maar narcistisch geïnspireerd te zijn. Het is niet de eerste keer dat ik dit soort kritieken lees.

Voel ik me als trainer aangesproken? Not at all. Ik zit nu 27 jaar in het vak (want een vak is het) en zie in 99% van de gevallen tevreden tot zeer tevreden deelnemers. En dat geldt ook voor een aantal collega’s van me, die ook begrijpen dat het een vak is. De keren dat dat niet zo was, zijn op een hand te tellen. En dan vond ik het vaak aan mezelf liggen.