Rubriek: Switchend leiderschap

Wie zich gaat verdiepen in verandermanagement komt geheid het model van Kotter tegen. Een achtstappenmodel uit 1990, dat garant moet staan voor een succesvol veranderproces. Het voorziet in allerlei veranderingsvragen. Allereerst is er de urgentie, oftewel: waarom verander je de boel? Dan bepaal je wie de verandering leidt en begeleidt. Met die club bepaal je waar je naar toe gaat. En nadat je dat aan de betrokken medewerkers verteld hebt, begint het echte werk.

Dat echte werk begint met draagvlak. Lukt het om de mensen mee te krijgen? Leuk dat je met je coalitietje een plannetje hebt gemaakt, maar als niemand dat plan uitvoert is het zonde van je tijd en energie. En mensen zijn geen robots; die willen niet louter een programma afdraaien. Weerstanden steken de kop op en de weg naar je doel blijkt veel langer dan je had gepland.

https://open.spotify.com/episode/7xR44xFMynOxR1bmZ7XNcx?si=c4e437ed2c024c87

Oorlog. Opnieuw. Doden, gewonden, bloedbaden, afgehakte hoofden en alles wat erbij hoort. En het gaat om land. Om land, om het zich niet houden aan afspraken en om verbreiding van ideeën. Daar vermoord je elkaar dus om. En de haat die daaruit voortvloeit zorgt voor doelgerichtheid en agressie. Om daarna nog meer haat te creëren. Het is een van die stompzinnige dingen waar de sapiens soort maar niet van af komt. En het is verschrikkelijk. Laat ik daarover duidelijk zijn.

Ik weet het. Er zijn duizend dingen meer over te zeggen. Ik noem snel wat begrippen: Verenigde Naties 1948, Europese pogroms die daartoe leidden, 1956, 1967, intifada, Libanon 1982, Arafat en Rabin, Netanyahu, Hamas, IS, Hezbolla, Iran en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Van tijd tot tijd moppert er ineens weer iemand op organisatietrainingen. Al in de jaren zeventig waren er mensen die ‘al dat sensitivity-gedoe’ niet hoefden. Rond 2000 verschenen er boeken met titels als ‘Liever (g)een training’. Het was een reactie op de neiging van organisaties om alle problemen op te lossen met een ‘traininkje’. Soms ging het ver. Rond 2010 bleek dat de overheid erg veel ruimte gaf aan spirituele trainingen. Wij schreven er destijds kritisch over op jongebazen.

Ook in onze tijd zijn er mensen die vinden dat het afgelopen moet zijn met die ‘bullshit trainingen’. Deze week liet een door mij bewonderde en zeer populaire journalist/columnist in een column weten dat ze het wel gehad had met het gezwets over ‘een leven lang leren’. Ben je door de middelbare en de hoge school heen en dan ben je er nog niet vanaf. Haar advies: managers, hou op met ‘al’ die trainingen.

Hoewel dit al jaren geroepen wordt, blijven trainingen flink besteld worden. En waarom? Laat me daar als trainer en leesgrage fan van genoemde columnist nu eens een eigen antwoord op geven.

Ok. De andere kant. Van de smartphone. Vinden we dat onze kinderen verpest worden door dat ding? Hoezo dan? In 1985 zat heel Nederland tot diep in de nacht voor de televisie. Weggezakt. Te consumeren. Niet eens alleen de Kips leverworst, de oude kaas, de borrelnootjes en chips, maar ook het amusement. Quizzes meestal, met quizmasters, wat toen nog een beroep was en hoger in aanzien stond dan illusionist.

Het duurde nog jaren voordat ze begonnen te praten over interactieve televisie. Dat je mee mocht doen met dat wat er in de media gebeurde. Want op straat gebeurde niet veel. Ja, er werd een hond uitgelaten. De hondendrollen hoefde je niet op te ruimen. Dat lag gewoon pontificaal te dampen op weg en veld. No one cared.
Ach, er waren nog maar 4 miljard mensen, de helft van nu, en niet iedereen had een auto. Hoewel om geld op te nemen bij de bank al wel de auto werd genomen. Dat hoeft dan weer niet met de smartphone.
Die smartphone is een zegen voor de mensheid. Je hoeft geen krant meer te lezen, want je checkt het wereldnieuws op je telefoon. Spaart papier. En boeken. Op je telefoon of e-reader. Ook al milieuvriendelijk.

Narcisten zijn mensen, die in hun jeugd af hebben geleerd om zichzelf te zijn. Ze zijn gekleineerd, genegeerd of verwaarloosd en leerden truukjes om de aandacht te krijgen, die ieder mens nodig heeft, want uiteindelijk is homo sapiens als een plant die naar de zon toe wil groeien en die goed gedijt op aandacht. Omdat narcisten als kind te weinig licht en water hebben gekregen, gaan ze dat later van hun omgeving eisen. Soms openlijk, soms sneaky, maar altijd dwingend.

Daarvoor ontwikkelen ze in hun leven een uitgebreide gereedschapskist. Hierin zitten tools als charme, kameleoneigenschappen, maar ook meedogenloosheid en kilheid ten opzichte van anderen. Deze laatste twee eigenschappen hebben te maken met de manier waarop narcisten door hun gewonde staat-van-zijn de ander zien: als een leverancier van aandacht. Als iemand, die dat wat hij of zij tekort is gekomen, moet leveren.