Rubriek: Hardnekkige patronen

Wat gaat AI doen? Veel. Maar er is een interessant boek verschenen, dat namen geeft aan de mens die in deze moderde AI-wereld leeft. Homo ludens en homo syntheticus. De spelende mens, dus, en dat spelen gebeurt met synthetische media (AI-bewerkingen van beeld, geluid, tekst en memes). Het boek ‘Echt nep’ laat in een optimistisch toekomstbeeld zien wat Artificial Intelligence kan betekenen.

Menno van Doorn, Sander Duivestein en Thijs Pepping, een paar Nederlandse experts op het gebied van AI en psychologie, schetsen een scenario van de mens in het AI-tijdperk. En mocht je het nog niet weten, wij zijn die mens. Het AI-tijdperk is geen toekomstverhaal meer, het is een verhaal uit en over het hier en nu.

De schrijvers laten zich meevoeren aan de hand van filosofen en wetenschappers uit heden en verleden. Hun perspectief is dat AI ons in staat zal stellen om beter te ‘spelen’ met de realiteit dan in het verleden, simpelweg omdat de techniek dat gemak biedt. Speelden we al dan? Oh ja. Denk maar aan de toneelstukken in het oude Griekenland, aan de verhalen die overgeleverd zijn in de vorm van mythen en verhalen over goden.

Op 4 december 2021 publiceerden we -middenin de COVID-tijd- dit artikel over Artificial intelligence. Omdat het nu plotseling viraal gaat, publiceren we het nogmaals. Destijds was nog iedereen bezig met dit onderwerp. Dus inderdaad, net als met de brein-hype, liep Jongebazen voor de troepen uit.

‘Iedereen lijkt zich druk te maken om COVID, maar de impact van dat virus op onze samenleving is ‘peanuts’ vergeleken met dat wat ons op dit moment overkomt met kunstmatige intelligentie. Robots en computers verslaan de mens al gemakkelijk met schaken, een ongelooflijk ingewikkeld spel als GO en deskundig luisterpubliek onderscheidt een Bach-compositie door de computer allang niet meer van een echte Bach compositie. Computers leren intussen zichzelf van alles en dit proces is onomkeerbaar.

Ik snap dat niet iedereen iets met computers heeft, ikzelf ben ook geen fan, maar er is een omwenteling gaande in de wereld van de machines. We kunnen onze ogen hiervoor niet langer sluiten als we die omwenteling ten goede willen gebruiken voor mens, dier en aarde. Gelukkig zijn er voor de digibeten onder ons mensen als Mo Gawdat, die de kunst verstaan om in begrijpelijke taal uit te leggen wat er gebeurt in de wereld van de kunstmatige intelligentie.

Als je iets op Instagram, Facebook, TikTok of Snapchat plaatst, dan lijkt dat gewoon leuk. Maar helaas is het niet onschuldig. Ondertussen wordt er veel geld met je gegevens verdiend. Ze worden verkocht aan bedrijven en het is lang niet altijd duidelijk of dat legaal gebeurt. De wetgeving is namelijk minder snel dan internet. Maar vaak ook mag het, omdat je er zelf toestemming voor hebt gegeven.

Bedrijven als Facebook, Google, Microsoft, Amazon en Apple, maar ook Aladin, Tencent en TikTok gebruiken je informatie van hun klanten om concurrenten te vernietigen. Een voorbeeld is Snapchat. Toen iedereen dat ging liken, wisten ze bij Facebook dat ze er iets mee moesten. Ze konden op die manier hun monopolie-positie uitbouwen en monopolieposities zijn slecht. Je wil niet dat één bedrijf de markt gaat bepalen. Dat heeft gevolgen voor iedereen. Ook voor jou, want de salarissen zullen er niet beter op worden.

Op deze weblog neem ik al 17 jaar tijd voor mijn verhalen. Ik vertik het om dingen die genuanceerd liggen, even snel af te tikken in een flitsend boodschapje, waarbij 80% verloren gaat, alleen maar omdat ik dan de aandacht vast houdt van een opgejaagd volkje dat zo nodig digitaal moet snacken. Dan maar een kleiner lezerspubliek (passeert nog altijd de 10 000 per maand).
Dit is een bewuste keuze in een wereld waarin TikTok, de sociale media en de splinternieuwe synthetische media onze spanningsboog steeds korter maken en ons IQ van de helling naar beneden duwen. Ik leerde ooit van Johan Cruijff dat de kwaliteit van dat wat je biedt even belangrijk is als het resultaat.

Waar gaat de wereld heen? Trainer en coach Bert Overbeek publiceert op jongebazen.nl vanaf 1 februari 2023 artikelen die jonge (en oudere) managers en hun medewerkers helpen om organisaties gezond(er) te maken. Leiderschap in de 21^e eeuw zal volgens Bert gericht moeten zijn op de gezondheid van organisaties, maar ook van mensen, dieren en onze planeet in het algemeen. Het gaat erom ons leven en dat van anderen leuk en leefbaar te maken. 

In de artikelen zal Jongebazen zich richten op de organisaties die worden beschreven als ‘de 50 gevaarlijkste bedrijven ter wereld’. Dit is de titel van een in 2022 uitgegeven boek van twee Finse onderzoeksjournalisten (Raeste & Sokala). We zullen de organisaties een voor een bekijken en ons in de artikelen opstellen als adviseurs om ze te helpen. Veroordelen van organisaties is gemakkelijk, maar vaak doen ze iets omdat klanten erom vragen. Jongebazen wil met zijn artikelen juist bedrijven helpen, die als ‘gevaarlijk’ gelden. 

Ik ga het toch maar eens hebben over ons leefmilieu. Daar gaat het, zoals iedereen weet, niet zo goed mee. En er zijn verschillende geluiden te horen over de oorzaak. De vraag daarachter is: kunnen wij mensen er iets aan doen? Kunnen wij de verwachte orkanen, tsunami’s, bosbranden, droogtes, overstromingen, aardbevingen en andere rampen afwenden? Hebben wij er met ons gedrag een aandeel in dat gletsjers en ijskappen verdwijnen, of is het nu eenmaal zo dat er schommelingen zijn in temperaturen, die door de natuur worden veroorzaakt?

Soms vragen mensen je of je je zorgen maakt over de toekomst. Dan is mijn antwoord dat ik me er zorgen over maak, dat sommigen zich er helemaal geen zorgen over maken. Want er is alle reden toe, nietwaar? Niet dat ik tot de doemdenkers behoor, die geloven dat er niets meer aan te doen is. Dat weiger ik te geloven, al is het alleen al omdat ik de jongere generatie al het goede gun.

Maar we moeten de kop niet in het zand steken. De gezondheid van de mens staat bepaald niet centraal in het denken van organisaties en mensen die de wereld beheersen. Ze roepen het wel, maar je ziet de dollartekens er doorheen schijnen. Ook als dat de toestand van de aarde en van de mens verslechtert. En in die houding moet verandering komen.

Wat vooral opvalt, is het korte termijn denken en bij bedrijven het ‘korte-termijn-winst-denken’. Dat zie je op verschillende terreinen.  Ik zal in dit artikel de actieve verspreiding van ongezonde middelen en producten behandelen. Hieruit blijkt dat sommige bedrijven geen belang hechten aan de gezondheid van mensen. Maar wij, die mensen, hebben ook boter op ons hoofd. De bedrijven volgen immers onze behoeften en die richten zich vooral op de snelle behoeftebevrediging.

Erg gezellig wordt het niet in dit artikel. Ik behandel ondermeer de nadelen en actieve verspreiding van alcohol, nicotine, frisdranken, suiker en pornografie, waarbij het boek ‘De 50 gevaarlijkste bedrijven ter wereld’ van Raeste en Sukkola (R&S) weer de nodige informatie heeft geboden.  ( https://disfold.com/stock-index/dow-jones/companies/.  

Toch maar even een bericht van deze ochtend citeren. Op Instagram stond: ‘Aritificial Intelligence is not the future’. Kunstmatige intelligentie (AI) is niet de toekomst. Deskundigen zullen je voor gek verklaren als je dit zegt, maar waarschijnlijk zit er een kern van waarheid in. AI is een verbetering in de techniek, die goed en verkeerd gebruikt kan worden (Mo Gawdat). Het zal zeker wat doen met onze wereld, maar er zijn ook beperkingen.

Emoties zijn vreemd aan deze techniek. Het is een techniek, die echt het nodige kan. Een Rembrandt maken of een op Bach lijkende compositie is geen punt. Snel dingen doorrekenen evenmin. De mensen op de beurs weten het. Een overzicht geven van een bepaald onderwerp is geen punt; AI is ondermeer een creatief soort Wikipedia. Verder is er deep fake, kunnen wapens zelf over targets beslissen en kan je de stem van John F Kennedy een speech laten verzorgen. Het is allemaal mogelijk.

 Tussen bedrijven en politici moet een gezonde afstand bestaan. Waarom is dit? Om te voorkomen dat politici misstanden in bedrijven door de vingers zien. Om ervoor te zorgen dat ze niet het bedrijf van hun vriendjes bevoorrechten boven andere bedrijven, bijvoorbeeld bij aanbestedingen. En ook om te vermijden dat bedrijven de markten gaan overnemen en beheersen. Wanneer politici en bedrijven elkaar bij dit soort zaken helpen, spreken we van belangenverstrengeling.

In dat laatste geval kunnen ze vrij hun gang gaan met onderbetaling van medewerkers, het opheffen van banen en allerlei andere initiatieven die slecht zijn voor de samenleving. Ook kunnen bijvoorbeeld banken terreurorganisaties en maffiose organisaties van kapitaal voorzien, geld witwassen en een verkeerde voorstelling van zaken geven. Als politici niet onafhankelijk toezien op naleving, vernieuwing en uitvoering van de regels door bedrijven, komen heel wat mensen in een zeer kwetsbare positie terecht. Helaas wemelt het van de voorbeelden van belangenverstrengeling. In dit artikel beschrijf ik een aantal voorbeelden. Dit doe ik in het kader van de artikelenreeks die ik hier sinds 1 februari publiceer over de misstanden in organisaties. De reeks is gebaseerd op het boek ‘De 50 gevaarlijkste bedrijven ter wereld’.

Vrede wordt in deze wereld bewaakt met wapens. Homo sapiens komt maar niet op het niveau dat hij de oorlog afschaft. Hoe geweldloos, vredelievend en idealistisch een groot deel van de mensheid ook is. Steeds weer duiken de onoplosbare conflicten op en altijd gaat het over land, geld en bezit.

Voor oorlogen zijn wapens nodig en deze wapens moeten ergens vandaan komen. Ik ben wel idealistisch, maar ook realistisch. Legers zijn nodig in zo’n wereld. Als zoon van een militair weet ik dat veel militairen gedreven worden door een ideaal van vrede. En dat ze net als ik hopen op een wereld waarin oorlog niet meer zou bestaan. Maar ze weten ook dat vrede in deze onverloste wereld verdedigd moet worden.

Dat neemt niet weg dat we er blij mee moeten zijn of in moeten berusten. Het bedrag dat gemoeid is met wapenhandel ligt zo hoog dat de honger in de wereld opgelost zou zijn met een vijfde van dat bedrag. In dit artikel ga ik dieper in op de wapenhandel, die veel geld verdient aan al die ellendige oorlogen. Ook de banken die de boel financieren varen daar wel bij.

Wie zich gaat verdiepen in verandermanagement komt geheid het inmiddels al weer extra belegen model van Kotter tegen. Een achtstappenmodel dat garant moet staan voor een succesvol veranderproces. Een van de acht stappen in dit model is ‘draagvlak creëeren’. Nadat je een coalitie hebt gevormd, de urgentie van een verandering hebt bepaald en een visie en een communicatieplan hebt geformuleerd, kan je aan de gang.

Steeds weer blijkt draagvlak een belangrijke succesfactor bij een verandering. Als je het voor elkaar krijgt om je medewerkers enthousiast te maken voor je plannen, dan is de kans van slagen groot. Maar de praktijk is weerbarstig. Weerstanden steken de kop op als stormen in het najaar en de weg naar je doel blijkt heel vaak langer dan je had gepland. De vraag is: hoe komt dat toch?

Onlangs was ik onderweg naar een congres van gynaecologen in opleiding om met ze te praten over verandermanagement. Ze gaven van te voren aan dat hun beroepsgroep wat conservatief is en niet direct stond te springen om veranderingen. En er was de waan van de dag. De vakgroep had zijn handen vol aan de praktische taken en verantwoordelijkheden die haar pad kruisten.