Op een afstand lijkt het alsof hij in zichzelf praat. Dichterbij zien we een fel blauw lampje in de buurt van zijn oor kipperen. Al snel wordt duidelijk dat hij een headset draagt. Zijn strakke pak maakt het plaatje extra compleet. Het apparaatje kleurt mooi bij zijn pak. Het felle lampje komt overeen met zijn stropdas. Toeval? Of pure mode, trendsetter van deze tijd?
Voor velen onder ons is het weekend vanaf vrijdagavond, maar er zijn ook mensen die in het weekend moeten werken. Zoals mijn man. Hij werkt door de week, maar pakt ook vaak een zaterdag bij, anders verdient hij niet genoeg. Al zijn wij tweeverdieners, maar je verdient nooit genoeg. Mijn man moet ook zijn rekeningen betalen. Hij heeft zijn eigen bedrijf en wil hier een groot en goedlopend bedrijf van maken.
Als de moderne manager spreekt, dan sterft het Nederlands. In de hersenpan van managers waaiert en wervelt een wonderlijke wirwar van Nederengelse woorden. De kunst van het managen lijkt wel om alles zo ingewikkeld, gewichtig en ondoorzichtig mogelijk te presenteren. Het klinkt dan in ieder geval interessant en de manager kan later nooit afgerekend kan worden op iets wat hij ooit heeft beweerd.
Een heel leger van Nederengels sprekende net gestevende zijden stropdassen komt bij u de zaak integraal op scherp zetten en committment van de cfo’s en ceo’s eisen. Een jaar, miljoenen euro’s en heel wat personele onrust verder is het zo ver: naast de implementatie van het Accounting House bericht uw bedrijf vol trots dat ook het Competence Centre staat als een house huis.
Een Accounting House? Met enig inlevingsvermogen begrijpt u wat het is: een groepje boekhouders bij elkaar op wat eens, héél lang geleden, de administratieve afdeling heette en onlangs nog de naam back-office droeg. Back-office is ondertussen zó wat van passé, het klinkt allang niet Engels genoeg meer. Met zo’n archaïsche business unit wordt uw bedrijf nooit market leader. En ziedaar, de geboorte van het Accounting House.
En dan nu het Competence Center: wat doen ze daar? Zitten ze daar competent interpersoonlijk en integraal duimen te draaien of met de juiste interpersoonlijke soft-skills koffie te drinken? Zouden ze dat bij tegenvallende resultaten een Incompetence Center noemen?
Al dat Nederengelse managementspeak gaat een eigen leven leiden en daardoor vervaagt de oorspronkelijke betekenis van de originele – vaak Amerikaanse – term. Neem de immens populaire kritische succesfactoren. Oorspronkelijk waren dit critical succes factors, ofwel kritieke succesfactoren. Kritiek en kritisch, dat zijn twee heel verschillende begrippen, maar door deze simpele vertaalmisser zit het Nederlandse bedrijfsleven nu opgescheept met succesfactoren die weliswaar heel kritisch zijn, maar niet helpen om het bedrijf op kritieke onderdelen bij te sturen.
Door de opmars van het Engels is het managementspeak-woordenboek de afgelopen jaren behoorlijk lijvig geworden, maar een van de ergste woorden is een raszuivere autochtoon: kantelen. Vroeger, als er een vrachtwagen op de A1 kantelde, dan stond je in de file. Tegenwoordig betekent kantelen meestal aanpassen, veranderen of reorganiseren. Ga dus alvast maar naar een outplacement center als je afdelingshoofd/coach/meewerkend voorman tegen je zegt dat hij een bilateraaltje met je wilt omdat de afdeling gekanteld gaat worden.
En het ergste is: langzaam maar onstuitbaar slaat al dit nietszeggende jargon over naar de gewonemensenwereld. Zo kan het gebeuren dat je op zondagmorgen rustig door een paar tijdschriften bladert en leest: “In de jaren zeventig begon de Nederlandse waardering voor Rudi Carrell echter langzaam maar zeker te kantelen. Belangrijkste oorzaak: “Der Rudi” begon in interviews steeds vaker af te geven op zijn geboorteland.”
Bij het weblog innovatieforganiseren.nl schrijven we nu bijna 2 jaar over slimmer werken, dynamisch managen en innovatief organiseren. Volgens ons hebben jonge bazen hier ook dagelijks mee te maken en kunnen ze haarfijn aangeven of deze thema’s nu werkelijk hout snijden of dat het eigenlijk allemaal enorme opgeklopte onzin is, een HRM hype van voorbijgaande aard.
Daarom wil ik jullie redactie en lezers graag eens de vraag voorleggen over innovatief organiseren. Hoe het toch komt dat nota bene de overheid met beloning en bestraffing prikkels moet komen om de prikklokmentaliteit uit 1900 (ten tijde van Taylor en Fayol) er uit te slaan bij zelfs jonge bazen?
In een eerdere gastcolumn over antifile bonussen heb ik het ook al eens aangekaart, maar de bazen blijven bij voorkeur wijzen naar onwillige medewerkers. http://www.jongebazen.nl/gastcolumns/vraagbaak-39/).
Ook gisterochtend was op BNR weer een discussie over rekeningrijden, bonussen voor buiten de spits rijden en kortingen voor het rijden met auto’s met de juiste milieulabels. De overheid moet dus blijkbaar gaan afdwingen dat we gespreid moeten gaan werken en dat we niet meer allemaal als kuddedieren om 08.00 AM in de rij bij de koffie automaat staan. Maar hoe kan dat toch? Jonge bazen weten toch ook wat er mogelijk is op het gebied van telewerken, sturen op output en het geven van vertrouwen?
Wat belemmerd jonge bazen om innovatief te organiseren?
PS. SInds kort kun je ook lid worden van Innovatief Organiseren op LinkedIn. Meldt je aan op http://www.linkedin.com/e/gis/90295/45D0D525E811
Het houdt me al een tijdje bezig. Stiekem wil ik misschien wel journalistiek gaan doen, en net zoals Sarah uit ‘Sex and the City’, achter een laptopje gaan zitten en schrijven wat me hartje begeert. Het enige nadeel daarvan is, dat daar een hoop tijd in gaat zitten en een hoop gestudeer.
Binnenkort ga ik trouwen. Nou dat voel ik wel. De stress die is aanwezig. Ik ben nu met de uitnodigingen bezig. Wat een gedoe zeg.
Ik ben een beetje bijgekomen van Gay Pride in Amsterdam… het vele feesten eist zijn tol. Gay Pride was weer één groot feest van diversiteit, zichtbaarheid en heel veel trots.
Met Jort Kelder in de digitale hoofdrol wordt op 12 juni a.s. op het congres Generatie Y@work de website www.studentstock.nl gelanceerd. Op Studentstock.nl solliciteren werkgevers bij HBO/WO studenten die toe zijn aan hun afstudeerstage of eerste baan.
My name is Charles Muturi. I am a Kenyan citizen aged 45, I have been into tourism since 1994 when I started as a driver with safaris, being responsible for the clients and the truck.
De meeste koopbeslissingen zijn gebaseerd op vertrouwen, emoties en percepties die een bepaalde naam of een bepaald product bij mensen creëren. Dit heeft met branding te maken. Branding is de verwachting, perceptie, emoties, vertrouwen en gevoel van verbondenheid bij mensen indien ze een betreffende naam horen of een product of logo zien.
