Mannen en huishouden (2): De geliefde als verzorgingsinstituut

Een bekende van mij, een journalist met moderne denkbeelden, kan zondermeer beschouwd worden als een hork. En zoals het een hork betaamt vindt hij niet dat hij zijn gedrag hoeft te veranderen. Dat gedrag heeft nu echter alweer tot een beëindigde liefdesrelatie geleid, maar hij leert er niet van. Hij vindt dat zijn partners hem maar gewoon moeten verzorgen. 

Een bekende van mij, een journalist met moderne denkbeelden, kan zondermeer beschouwd worden als een hork. En zoals het een hork betaamt vindt hij niet dat hij zijn gedrag hoeft te veranderen. Dat gedrag heeft nu echter alweer tot een beëindigde liefdesrelatie geleid, maar hij leert er niet van. Hij vindt dat zijn partners hem maar gewoon moeten verzorgen.

In het begin vinden die partners, meestal verzorgend van aard, dat nog wel leuk, maar na verloop van tijd gaan ze zich aan zijn gedrag storen. Hij doet dan ook helemaal niets. Na een werkdag (beiden werken) zijgt hij neer in een stoel en pakt een koud flesje bier uit de koelkast; zo ongeveer de enige huishoudelijke activiteit waar hij zich schuldig aan maakt. Terwijl zijn vriendin iets lekkers maakt, zapt hij wat langs de televisiezenders, waar hij -eenmaal aangeschoten in het café- interessante kritische opmerkingen over kan maken.

Als er visite is gaat hij ongeïnteresseerd onderuit zitten en begint een krantje te lezen. Als iemand iets tegen hem zegt, mompelt hij ‘huh' en pas na enig aandringen is hij bereid iets terug te zeggen. Hij vindt dat sjiek: het bevestigt het beeld van de non-conformist, dat hij zo graag neerzet om niet ‘burgerlijk' te lijken, want dat is in zijn kringen zo ongeveer de grootste doodzonde. Je praat alleen als je het zelf wil, niet omdat een ander het wil. Die ander kan zoveel willen!

Zijn gedrag rechtvaardigt hij ook zo. Aanpassen is burgerlijk. Een vorm van sociaal gewenst gedrag waar je je verre van hebt te houden. Dus zit hij als een vadsbalg in de stoel en laat zich verwennen door vriendinnen die dat in het begin leuk vinden, maar na verloop van tijd niet meer. Dan gooien ze hem, na enige maanden gekissebis, er maar uit.

Hij begrijpt dat niet. In het begin vond ze het nooit erg en nu maakt ze er ineens een probleem van, zegt hij sip. Ze wist toch waar ze aan begon? In het begin, in de kroeg, toen alles nog licht en vol belofte was, toen heeft hij het haar zelfs verteld. En toen moest ze er een beetje om lachen. Ze vond het wel mannelijk, dat gedrag.

Vervolgens stalkt hij ze nog een beetje. Zingt serenades onder hun raam, belt haar vrienden en ouders, gaat middenin de nacht in hun straat staan roepen hoeveel hij van ze houdt. De hele buurt wordt er wakker van; zeer genant. Tegen zijn bekenden rechtvaardigt hij dat gedrag met de opmerking dat het hem juist tot een held maakt: ‘Als je van iemand houdt, dan vecht je ervoor. Dan ben je pas wat waard.'

Zijn laatste ex lacht cynisch als je haar met die opmerking confronteert.

‘Hij houdt niet van iemand, maar van iets. Meneer houdt namelijk van verzorging. Mensen die de hele tijd heen en weer lopen, doen het dan ook goed.'

Waarom heb je dan ooit van hem gehouden, vraag je je dan harop af.

‘Moederkoekgevoelens' moppert ze ‘Hij kan zo lekker jongensachtig kijken. Daar werd ik in het begin helemaal wee van. Maar ik ben er na deze relatie helemaal klaar mee. Ach, wil jij even zelf een drankje pakken. De koelkast is daar.'

Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren

Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)

Word een pro!

SCHRIJF MEE >>

Pierre Pieterse
Pro-lid
Moederkoekgevoelens? Wat zijn dat voor gevoelens?
Bert
Ligt voor de hand. Althans voor mij.
Jos Immers
Hallo Bert,

Het schrijven en plaatsen van bovenstaand verhaal doe je niet voor niets op deze site. Ik wil graag weten wat de schrijver voor bedoeling heeft met het verhaal. Wat wil de schrijver mij leren en misschien zelf leren.
Het gedrag van de journalist wordt verklaard en ook het gedrag van de ex-vriendin. Ook zegt het iets van de schrijver. Dat wil ik graag weten.

Jos (I)
Bert
Beste Jos,

Mannen en het huishouden, zo wordt in veel media en onderzoeken gesignaleerd, dat lukt nog niet zo. Waar vrouwen zich rot hebben geemancipeerd in de afgelopen decennia, zie je veel mannen in de rolstoel van oude rolpatronen blijven zitten. Ook (en misschien vooral) jonge managers. De vraag is daarbij: wat vinden we? Moeten we die mannen met rust laten, of...?
Het hoort op deze weblog thuis. Het hoort bij jonge bazen om over deze dingen na te denken. Zo lang ik dit soort verhalen hoor (meer dan dat zegt het niet over mij; in tegenstelling tot Mannen en huishouden, deel 1) moeten we er vooral over doorgaan.
Dit weekend nog had de Trouw het erover dat vrouwen er altijd maar vanuit gaan dat ze deeltijd moeten werken zodra er kinderen zijn. Hoe zit dat toch? En tenslotte: mannen en vrouwen werken, dus zullen mannen en vrouwen samen het huishouden moeten dragen. Dat is nog vaak niet zo. Dat te doorbreken, daar komt het nu op aan.
Jos Immers
Bert,

De behoefte te doorbreken klinkt als een strijd die gestreden dient te worden. Het is geen strijd het is hetgeen wij herkennen, zien gebeuren en daarop reageren.
Jij ziet het en de wil om het te veranderen is groot. De weerstand zal steeds groter worden.
Ik leer van de dingen die ik zie en gebruik het om ervan te groeien. Ik ga zeker niet de strijd aan.
Wat ik wel doe is het geleerde in de praktijk brengen. Wat ik daarmee bereik is dat ik nieuwsgierigheid prikkel. Vragen worden me gesteld en ik ben dan in de gelegenheid om te vertellen hoe ik het toepas.
Een nieuwsgierig mens leer je meer dan een mens die je iets opdringt.
Een manager die van binnenuit werkt is krachtig en kent zijn zwakheden. Een manager die wil beheersen is bang dat hij verliest. Hij reageert uit angst.

Hoe zie jij een manager, Bert?

De wijze waarop je antwoord geschreven is geeft de angst weer en vervolgens heb je een sterke behoefte het te willen beheersen. Laat de beheersing los en je zal de angst voelen verminderen.

Jos Immers
Bert Overbeek
Auteur
Ik ga het, met alle respect, toch zeggen. En ik bedoel het aardig, Jos. Jouw slotzinnen geven geen angst weer, maar het soort domineesgedrag, het goeroegedoe, waar dit land zich snel van moet zien te bevrijden. We hebben teveel goeroes. 'Laat je beheersing los en je zal de angst voelen verminderen'.
Kijk er nu eens naar, nee, doe het nu eens echt, wat je daar schrijft. Hoezo angst? Ik ben helemaal niet angstig. Ik vind gewoon dat wij mannen eens moeten ophouden met dat luie leunstoelgedrag, van 'vandaag doe ik niets hoor schat'. Dat wil ik ter discussie stellen. Wij hebben het bij onze biertjes toch nooit over strijkplanken. Ze hebben gewoon gelijk als ze zeggen dat we niet meegroeien. Dat gedonder, dat aanpakken, daar hou ik van. En dat is strijd.
Dat dat standpunt als een UFO in jouw universum terecht komt en je daar allerlei zekerheden aan koppelt, dat gun ik je van harte zoals ik een kind zijn fanta fun, maar je doet in mijn ogen niet veel meer dan met een jazztrompet plaatsnemen in een symfonie en tegen het orkest zeggen dat het niet begrijpt dat het jazz moet spelen.
Hoe zie jij een manager Bert. Als een padvinder, Jos, als de scout van een clubje dat bijvoorbeeld door Goldratt zo prachtig omhoog gaat.

Mijn omgeving, dat zijn de mensen die me kennen, vinden dat ik soms wel wat meer beheerst mag reageren. Hoe vind je dat?
Jos Immers
Bert,

Ik ben Jos en mens zoals jij. We wonen en leven op dezelfde planeet. Wat ik van jou denk en vind is niet van toepassing. Het antwoord dat je geeft is een reactie op hetgeen ik geschreven heb. Ik leer. Het oordeel van jou is hard al probeer je het vriendelijk te brengen. Zit veel kwaadheid in. Je antwoord begon met respect. Het maakt duidelijk wat jij onder respect verstaat.

De boodschap is duideljk Bert. Veel succes met jouw manier van leidinggeven.

Bedankt voor je les.

Jos
Bert Overbeek
Auteur
Opnieuw doe je een aanname over een gevoel bij mij. Kwaadheid deze keer. Klopt niet. Verder alle respect toegewenst hoor, Jos, maar kijk ook eens zelf in de spiegel die je anderen voorhoudt. Ik bedoel niets naars verder.
Jos Immers
Bert bedankt.

In je antwoord kwam bij mij het gevoel van kwaadheid op. Was mijn gevoel die ik probeerde weer tegen. Ik zal de volgende keer duidelijker zijn.

Het is de spiegel van mezelf die ik beschrijf. Ik beschuldig niemand, schrijf over mijn eigen les.

Het zijn de woorden die ik schrijf waar jij op reageert. Ik schrijf en probeer daarvan te leren. Iedere reactie van jou in welke vorm dan ook leer ik van.

Jos
Bert
Sportief, Jos. En ikzelf kijk altijd graag in de spiegel. Omdat het iets oplevert.

Iets in mijn antwoord maakte je boos, schrijf je. Dat begrijp ik wel en het ligt ook niet helemaal aan jou. Ik weet dat ik af en toe pinnig kan schrijven. Eerlijk gezegd vind ik dat niet zo erg, omdat het discussie lostrekt.

Sommige mensen hebben het idee dat Jonge Bazen te weinig arrogant doet. Die willen dan dat wij ons meer conform onze status gedragen. We zijn per slot van rekening een weblog met honderden bezoekers per dag. Die willen dan dat we Hilterman-achtige stukjes gaan schrijven. Maar daar is een weblog niet voor.

Een weblog brengt belangrijke thema's in. Zoals het onderwerp 'mannen en huishouden'. Op huishouden wordt nogal eens neergekeken. Zeg maar eens dat je huisvrouw bent in een zakelijk gezelschap en je zal merken dat je niet de held/heldin van de avond bent.

Dat vinden wij belachelijk. De moderne manager die zijn eigen overhemd niet strijkt, die niet weet hoe hij een toiletpot moet schoonmaken, dat vinden wij belachelijk!
Jos Immers
Bert,

Je gedachte over het huishouden ben ik het helemaal mee eens. Kan dat probleem niet bij de bron aangepakt worden? Wat is die bron dan? Hoe komt het dat het zo is, zoals het is. Kan jij me het goede antwoord geven? Dat zijn de vragen die mij bezig houden.

Jouw gedachte en hetgeen je schrijft wijken niet af van de mijne. Wij (vrouw en 2 kinderen) zijn met zijn viertjes een gezin en hebben er allen een aandeel in.
Jij en ik denken beide anders als het over de aanpak gaat.

Ikzelf zie het nut er niet van om andere mensen op het gedrag wat ze nu vertonen op aan te spreken. Een discussie van verwijten enz. komt op gang. Volgens mij niet de oplossing. Voor mij ligt de oplossing al vanaf het moment dat een mensje ter wereld wordt gebracht. Confronteren met het mens zijn en leren mens te zijn lossen in mijn optiek de problemen op.

Ik heb de behoefte nog wel te zeggen dat ik niet bezig ben met spirituele zaken, niet met geloof, niet met buitenaardse zaken. Het is in mijn ogen misleidend. Ik ben wie ik ben, nergens bij aangesloten en geen enkele binding met wat dan ook. Ik werk met plezier, maar zie het als inkomsten om het gezin te onderhouden. Ik werk om het gezin in materiele zin te kunnen onderhouden. Wij houden van schaarste en hebben dan ook besloten dat mijn vrouw niet werkt. Schaarste houdt mij en mijn vrouw scherp.
Ik heb altijd de stelling, verhuur je je aan een werkgever lever dan ook resultaat voor de werkgever. Je wordt beloont. Je maakt wederzijdse afspraken, hou je daaraan. Dat is hetgeen ik mijn collega's voorhoud. Daarnaast is een goede werksfeer van uitermate groot belang. Lees deze site en vakbladen. Allen stoeien met het meest kostbare gedeelte van het proces. De werknemer. Ik ben voor rendement en die haal ik er uit door de basis te leggen om mensen lekker in hun vel te laten zitten. Ikzelf doe dat niet door het baasje te spelen, nee er naast staan en meedenken, meeleven, doen, luisteren en samen werken naar een optimaal proces. Medewerkers behoren verantwoordelijkheid te kennen en te nemen. Ik geef duidelijk aan welke verantwoordelijkheid ze hebben en praat met ze als het niet lekker loopt. In vele ogen een softy aanpak maar efficiënt en het komt de sfeer en het resultaat ten goede.

Het leuke is dat in die sfeer de gelegenheid is om over zaken zoals hier beschreven worden besproken kunnen worden. En weet je Bert. Over het stukje wat jij schrijft heeft iedereen een andere mening maar zijn het allen met de eens met de strekking van het verhaal. Kom uit die stoel.

De site is waardevol en ik hoop er nog lang deel aan te mogen nemen.

Bedankt Bert,

Jos
Bert
Nou, Jos, ik ben er stil van.
Jos Immers
Bert en stil ..... ??

Het is leerzaam communiceren met je, als je stil wordt leer ik niets meer.

Jos
Carry
Heren,
Interessante discussie over een - inderdaad - steeds terugkerend onderwerp. Naar mijn mening gaat een dergelijke discussie vaak niet om de exacte verdeling van de primair huishoudelijke taken, dus dat ieder bijvoorbeeld even vaak de was moet doen of moet koken. Onvrede over de verdeling van deze taken is meestal een signaal dat er wat anders speelt. Daarbij doel ik op onderliggende gevoelens die bij een van de partners (meestal de vrouw) zijn ontstaan. Bijvoorbeeld:
Het gevoel dat haar partner weinig aandacht voor haar heeft (omdat hij bijvoorbeeld "altijd" aan het werk is en dan moe thuis komt). Het gevoel dat de taken die de vrouw in huis op zich neemt niet gewaardeerd worden (het lijkt vanzelfsprekend te zijn en niet eens op te vallen). De angst dat zij niet belangrijk genoeg is en dat zij voor haar partner niet meer interessant is. Etc. etc.
Iedereen is het er wel over eens dat de taken "eerlijk" verdeeld moeten zijn. De beleving van eerlijk is echter voor iedereen anders. Van buitenaf opleggen dat "de man meer in het huishouden moet doen" lijkt mij niet echt de manier. Het is de kunst om hier als partners een evenwicht in te vinden, wat voor beide partners werkt. Niet alleen mbt de huishoudelijke taken, maar ook mbt andere zaken die je voor elkaar en het gezin doet (en die in discussies over het huishouden vaak worden vergeten).
Duidelijke communicatie, wederzijds begrip, recpect en oprechte waardering voor je partner kunnen hierbij helpen.
Carry
Jos Immers
Carry,

Een huwelijk behoort in evenwicht te zijn. Boven alles behoort er harmonie en liefde te zijn. Belangrijke basis als de twee mensen besluiten om aan kinderen te beginnen. Je zegt het mooi. Een ieder beleeft het anders.
Je ziet vaak dat als twee mensen werken in het gezin dat het plannen is en zoals ik van veel ouders mag vernemen "zwaar"
Fred haalt met recht aan dat de man in huis snel de neiging heeft de (makkelijke) man te spelen.
Het eerste wat bij mij opkomt is dan, laat de vrouw dat dan toe. Waarom laat ze dit over zich heen komen en wat gaat er dan in de vrouw om. Waarom die discussie niet aansnijden, evenwicht zoeken en er samen aan werken.
Iets houdt de vrouw dan tegen. De vrouw is boven alles ook mens. Eigenwaarde en zelfrespect zijn de grondbeginselen om als zelfstandig individu in het leven te kunnen staan. Heb je deze grondbeginselen voor jezelf in orde dan toon je dat automatisch voor andere.
Dit geldt tevens voor de man. In het verhaal van Bert is de man in kwestie duidelijk zijn zelfrespect en eigenwaarde kwijt. Als er liefde is dan ga je zo niet met elkaar om tenzij je er afspraken over gemaakt hebt. Dan nog, samen uit, samen thuis is mijn stelling.

In mijn optiek kan je dat oplossen en dan ben ik het helemaal eens met je slotzin met een toevoeging. Liefde in de relatie. Volgens mij behoort die bovenaan te staan. Is die liefde er dan behoeft de slotzin niet gebruikt te worden en komen dergelijke verhalen ook niet meer ter discussie.

Het druk hebben met huisje, boompje, beestje en een gezin kan afleiden van hetgeen er echt evenwicht brengt. De start van een relatie kent dat gevoel. Hoe komt het dat we dat gevoel, genaamd liefde heel makkelijk aan de kant zetten en zelfs niet meer over praten?

Jos
Carry
Jos,
Helemaal mee eens dat het in een relatie om liefde gaat; in mijn stuk had ik het ook over liefdevolle relaties. Maar je schrijft verder: "Is die liefde er dan behoeft de slotzin niet gebruikt te worden en komen dergelijke verhalen ook niet meer ter discussie". Bedoel je hiermee dat de aanwezigheid van liefde volgens jou voldoende is om dergelijke problemen te voorkomen? Op dat punt ben ik het niet met je eens. In de praktijk zie ik het vaak anders gaan. Mensen die veel van elkaar houden, maar die toch steeds met discussies zitten, een gevoel van onvrede hebben, of op een andere manier onderlinge spanning hebben. Veel partners vinden het moeilijk om goed te communiceren (in het begin van de relatie valt dat niet zo op omdat dan alles vanzelf loopt). Gelukkig is daar meestal wel wat aan te doen, inderdaad als er liefde is, de wil om die liefde te behouden en de bereidheid om eerlijk naar zichzelf te kijken en evt. wat te veranderen.
Carry
Jos Immers
Hoi Carry,

Je geeft jezelf het antwoord. Bedankt voor je reactie.

Jos