Multitasken werkt contraproductief!

Eén Blik Op De Weg leert dat mobieltjes de aandacht gevaarlijk af kunnen leiden. Onderzoek wijst uit dat bellende automobilisten even slecht rijden als bestuurders onder invloed. Wat we in het verkeer van voertuigen als gevaarlijk geldt, is juist gewenst in het zakelijk verkeer: multitasken.

Een multitasker is als een jongleur die meerdere ballen in de lucht kan houden en die zijn aandacht kan verdelen. In advertentieteksten wordt er vaak om gevraagd. Toegegeven: het klinkt als een praktische eigenschap als je in een hectische omgeving meerdere dingen tegelijk kunt doen. Echter, je aandacht verdelen is complexer dan je zou denken.

Jelmer Borst van de Rijksuniversiteit Groningen heeft een interessant onderzoek gedaan naar dit onderwerp. Zijn bevindingen: het menselijk werkgeheugen gaat fouten maken zodra het meerdere elementen moet onthouden. Het nieuwe element verdringt het iets oudere element, dat naar het langetermijngeheugen wordt verplaatst.

Even een stap naar de praktijk waarin je een multitasker voor je neus hebt staan. Ga als winkelmedewerker maar eens een bellende klant helpen. Vraag of ze wat extra kleingeld bij kunnen leggen, en je zult zien: ze verstaan de vraag niet eens. Je bellende klant degradeert je onbedoeld tot koffieautomaat. Even een paar knoppen indrukken en dan weer doorlopen.

Diezelfde desinteresse zag ik ooit terug bij een bobo van een multinational, die ik even Arnold noem. Arnold was één de belangrijkste leidinggevenden onder de Raad van Bestuur. Hij kon geweldig multitasken, wat erg van pas kwam als hij als toehoorder een vergadering bijwoonde. Als enige van de aanwezigen zat hij te roffelen op zijn smartphone.

Het was een koddig gezicht: zwatelende vergadertijgers die met een half oog naar hem keken als ze iets opmerkelijks zeiden, en opgelucht hun betoog voort lieten kabbelen als hij stug bleef staren naar zijn Blackberry. Op het moment dat hij iets hoorde waar hij het niet mee eens was, dan reageerde hij precies op de momenten dat niemand dat verwachtte.

Niet iedereen vond dat gegeven zo geestig als ik. In de wandelgangen werden kanttekeningen geplaatst bij  zijn ongeïnteresseerde houding naar zijn ondergeschikten, hoe efficiënt het misschien ook was.

Multitasken is vaak contraproductief, leidt tot fouten, frustraties en onbewust asociaal gedrag en straalt desinteresse uit. Het bevordert de onrust van de takengoochelaar zelf. Maar als er zoveel nadelen aan multitasken zitten, waarom doen we het dan? Omdat we nog steeds denken dat het effectief is? Misschien houden we wel een verondersteld verwachtingspatroon in stand. Omdat wij denken dat onze baas denkt dat het effectief is, zullen we er gewoon aan moeten geloven – denken we. Ik denk eerder dat een leidinggevende me moet beoordelen op de kwaliteit van mijn werk, en niet - of beter: niet direct - naar de totstandkoming ervan.

Wanneer je dingen met halve aandacht doet, doe je ze halfbakken. En als je meerdere taken halfbakken uitvoert, komt dat neer op halfbakken je werk doen. Dat kan toch niet de bedoeling zijn. Leidinggevenden, lezen jullie mee?