NS lijkt de coördinatie kwijt

In de ochtend van 3 op 4 mei om 3 uur eindigde mijn treinreis in Zwolle.  Ik was naar een concert in Den Haag gisteren, en nam de laatste trein van Den Haag naar Zwolle. 23.06. We, een leuke vrouwelijke collega en ik, reden naar Gouda, daar hoorden we van en stroomstoring. Om 23.25 kwamen we aan, er werd besloten dat de trein terug moest naar Den Haag en dan via Schiphol en Amsterdam naar Utrecht en Amersfoort, van waar een trein ons verder zou brengen.
Deze keuze verwonderde me. Waarom niet naar Breukelen vanuit Gouda en van daaruit naar naar Utrecht. Tijdverlies een half uur? Terug naar Den Haag, echter. Om 23.50 uit Gouda.
Toen naar Utrecht. Daar arriveerden we om 1:05. Ons was beloofd dat er een trein klaar zou staan op het andere perron, naar Amersfoort. Deze trein was er na een half uur nog niet. Niemand riep om, niemand wist iets. Alleen conductrice Karin die zich de benen uit het lijf liep om de reizigers te helpen, maar dat hielp maar matig. Ze had zes collega's om zich heen.
In de trein naar Amersfoort vroegen ze ons of we wilden vertellen wat onze bestemming was. Dat vertelden we. Maar in Amersfoort stond onze Karin daar hulpeloos. Geen trein te bekennen, geen servicemedewerker die haar bij stond. De zes mannelijke collega's waren naar huis.
Zelf ging ze naar een taxi die voor haar was besteld. Om haar heen zo'n zeventig geïrriteerde reizigers. Het was inmiddels 2:15. Er stonden nog mensen voor Groningen, Enschede en Leeuwarden om ons heen.
Pas na een kwartier kwam er een servicemedewerker langs. Karin stond toen het huilen nader dan het lachen. Ik zal u de woorden besparen die naar haar hoofd werden geslingerd. Ze logen er niet om.
Om 3.00 arriveerden we in Zwolle. Mijn zorg betreft nu de coördinatie. Vroeger had NS een perronopzichter. De verkeersleiding had een open lijn met conducteurs en machinisten. Dingen waren snel geregeld. Nu niet meer. Ze mopperen op elkaar, de verkeersleiding en het treinpersoneel. Bij vertragingen deinst geen conducteur er meer voor terug om te zeggen, dat ‘de verkeersleiding weer zat te slapen'.
Dit soort ervaringen moet je reizigers besparen. Geef ze een taxi. Dat kost een paar duiten, maar ik vraag me af wat duurder is. Een trein laten rijden of twintig taxi's. Dit doet overigens niet af aan mijn liefde voor de trein. Ik vind het een veel beter vervoermiddel dan de auto. Maar dit soort dingen gebeurt af en toe. En dan wordt pijnlijk zichtbaar wat beter kan.