Er zijn nog steeds mensen in mijn leiderschapstrainingen die hun neus ophalen voor het ‘Kamp van Koningsbrugge’. En na het nodige doorvragen bij inmiddels tientallen deelnemers begrijp ik waarom. Ze begrijpen het simpelweg niet. Mijn broer wel. Al in 2002 spraken hij en ik over het slappe hap-management van die tijd (en vaak helaas ook nog van onze tijd). Onze conclusie? ‘Er wordt gewoon niet opgetreden tegen destructief teamgedrag’. Mijn broer voegde daaraan toe: ‘Er wordt gewoon geen leiding gegeven.’ (bertoverbeek.com)
Critici van het Kamp van Koningsbrugge focussen op de momenten in de tv-reeks waarop deelnemers getraind worden om te leren omgaan met situaties, waarin ze voorbij hun grenzen toch moeten acteren. Om dat voor elkaar te krijgen zetten de commando-trainers Ray en Dai en hun crew directieve didactische vaardigheden in. En dat is iets anders dan aaiepoes doen.
Mensen krijgen uitbranders als ze zich niet aan de commando’s houden. Ze moeten dingen overdoen als ze fouten maken. Worden uit hun slaap gehouden en gehaald. Krijgen kappen over hun hoofd. Moeten boksen tegen een afgetrainde vechtmachine. Gaan geblinddoekt ijskoud water in. En ze moeten úren lopen met zware bepakking en een zak met zand.,
Doel: steeds weer testen wat er gebeurt als je in dat mentale gebied komt, waar je niet vertrouwd mee bent. En waarom? Omdat het een commando-opleiding is. Met alleen fysieke kracht kom je er niet. Het mentale is minstens zo belangrijk. En dan vooral: denken aan de anderen, aan je team, aan de samenwerking. Doe je dat niet, dan ben je reddeloos verloren als je op missie gaat.
In de woorden van generaal Otto van Wiggen: 'niemand is belangrijker dan het team'. Van Wiggen is ex-commando-generaal, uitgebreid geprezen door Ray Klaassens, die het nodige succes heeft met zijn recent verschenen boek. Van Wiggen timmert inmiddels uitgebreid aan de weg in het bedrijfsleven. Hij doet dit samen met Paul Schmidt en Agavni Jessijan, die ooit deelnemer was aan het Kamp van Koningsbrugge.
De critici in mijn leiderschapstrainingen verzetten zich vooral tegen het ‘afknijpen’ en de directieve stijl. ‘Waar zitten de complimenten, het bevestigen van goed gedrag?’ Ze bepleiten facilitair en dienend leiderschap.
Ik vind dat ze niet goed genoeg gekeken hebben, en dat ze geen rekening houden met de aard van de opleiding. Commando’s zijn mensen die werkzaam zijn bij defensie; mensen die de landsgrenzen verdedigen. En dat dat nodig is in deze wereld, bewijst homo sapiens keer op keer. Dagelijks horen we de gruwelijkste verhalen uit oorlogsgebieden en over giftige repressie door niet-democratische overheden. Die zijn bepaald niet uit op vrede. Om je eigen vrede te beschermen tegen mensen die hem willen wegroven, zal je bereid moeten zijn om haar te verdedigen.
Dus heb je een goed georganiseerd leger nodig. En een sterk leger, met mensen die getraind zijn om over hun grenzen te gaan, en om in die omstandigheden te overleven. Dan moet je mensen hebben die gedisciplineerd zijn, sterk en slim en mentaal meer weerbaar. Mensen die directief getraind moeten worden om volgende stadia te bereiken.
En er zijn wel degelijk hele warme momenten en complimenten. En die horen er ook bij; iets wat de trainers zich heel goed realiseren. Door de hele afleveringen-reeks heen horen en zien we ze, die complimenten. Maar nog eens, het is geen aaiepoes. Je moet het echt verdienen en je krijgt ze niet eerder, dan wanneer je ze verdiend hebt.
De commando’s doen precies wat ik in mijn boek ‘De schakelaar’ beschreef. Ze coachen hun mensen via verschillende stadia tot het gewenste niveau en passen daar hun leiderschapstijl op aan. Faciliterend? Coachend? Dienend? Prima, maar niet voordat iemand eraan toe is. Dus doen ze wat ik in ‘De schakelaar’ bepleit: begin directief en ontwikkel de mensen langs die weg.
Niet voor niets zijn Ray, Dai en Otto van Wiggen zo populair momenteel. Ze brengen iets waar beleidsmakers en management uit veel organisaties lagen vaak hebben gefaald: in de verbinding tussen beleid en uitvoering. Praat met de mensen op de werkvloer en je zal het horen. Tientallen managers in 20 jaar, continu gedreven veranderaars die geen verandering brachten, managers staan te ver af van de praktijk, etcetera.
De (ex-) commando’s brengen iets dat we zijn vergeten in een samenleving die geen dreiging aan de landsgrenzen ervaarde. Discipline is in die periode een vies woord geworden. Directief leiderschap behoort voor velen tot iets van vroeger. En dat is naïef. Het Kamp van Koningsbrugge en de commando-invloed in organisatieland bewijzen dat er meer nodig is om resultaat te behalen.
Alleen daarom al is het zowel voor managers als voor trainers meer dan nuttig om de afleveringen nog eens uitgebreid te bekijken. Dan leren ze ook nog iets over groepsdynamiek en hoe je die op momenten direcief begeleidt. En misschien, heel misschien, begrijpen ze dan ook dat we voldoende geld moeten blijven investeren in defensie. Juist omdat we vrede willen.
Boeken:
"De schakelaar' Bert Overbeek
'Groeipijn' Ray Klaassens
'Niemand is belangrijker dan het team' Otto van Wiggen
'Nu of nooit' Dai Carter
'Mentale kracht' Dai Carter
'Voer voor jonge bazen' Bert Overbeek
'Heerlijk de werkvloer op' Bert Overbeek
bertoverbeek.com
Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren
Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)
Word een pro!
SCHRIJF MEE >>