Medewerkers zijn steeds vaker hoog opgeleid. Het zijn geen kinderen en ze willen serieus worden genomen. In mijn werk merk ik steeds vaker dat managers tevreden praten over de relatie met hun mensen. Maar dan ga je met hun mensen praten, en dan blijkt het tegen te vallen. En dat is niet gek, want je wordt regelmatig in een keurslijf geperst.
De irritatie die ik de laatste tijd waarneem bij mensen als je ze vraagt mee te denken, is veelzeggend. ‘Ik wil geen tijd investeren in zaken waar ik toch geen invloed op heb’ hoor ik dan. Logisch, meepraten zonder dat er iets met je verhaal gebeurt heeft geen zin. Dat is verloren tijd, en met de hedendaagse werkdruk heb je wel wat anders te doen.
Ben Kuiken schreef een boek met de titel ‘De laatste manager’. In dit boek klinkt de klacht van professionals door, die heel autonoom en zelfwerkzaam zijn, maar die steeds worden geremd door slechte autoritaire managers. Het wordt tijd dat die managers gaan inzien dat ze betere resultaten boeken als ze goed faciliteren.
Maar slechte managers zullen dat niet gemakkelijk leren, als we neurowetenschapper Dick Swaab moeten geloven. Onze mogelijkheden om dingen te leren zijn groot, maar beperkt. En van een autoritaire hork een empathische facilitator maken, dat lijkt te hoog gegrepen. Dus blijft ons devies: de slechte manager moet weg. Of is dat te hard?
Bert Overbeek twittert op Goeroetweets en helpt organisaties om zich te verbeteren (www.pitchersupport.com)
Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren
Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)
Word een pro!
SCHRIJF MEE >>