Bert Overbeek

De baas speelt altijd een belangrijke rol bij veranderingen in een organisatie. Hij moet de plannen waarop hij zelf vaak weinig invloed heeft kunnen vertalen naar de mensen van de werkvloer. Hij moet ze, zoals dat heet, motiveren om hun werk anders te doen. Maar ze willen helemaal niet dat de baas zich met hun werk bemoeit. Ze redden zich wel, zeggen ze. De baas moet niet hen, maar hun collega’s corrigeren. En als hij tegenwerpt dat zij zelf die collega’s zijn, dan…

Bij het aanspreken van managers en collega’s denken sommigen bij zichzelf: wie ben ik dat ik de ander kan aanspreken? Wie beweert dat ik het gelijk aan mijn zijde heb? Hierdoor vinden ze het ‘aanmatigend’ om hun feedback te geven. Maar is dat eigenlijk wel terecht? Als je vindt dat je eigenlijk pas wat mag zeggen als je ‘gelijk’ hebt, veronderstel je in al je bescheidenheid dat er een gelijk is…

Ik las een stukje van Margriet Breet op haar weblog (www.margrietbreet.nl) over de waanzin in de wereld. U kunt het daar vinden. Het is de afgelopen week geschreven en toen ik het las dacht ik ineens: juist Margriet, laten we de waanzin van die zogenaamd normale wereld eens ter discussie stellen. Iemand moet het doen. Een poosje heerlijk moralistisch wezen. En laten we dan eens beginnen bij de meest onzinnige en onontkoombare aller bedenksels: de enorme verschillen in arm en rijk… (zie ook www.bertblog.nl, vooral als u beeldend kunstenaar bent want ook die lezen jongebazen.)  

Ik doe eens een stelling. De stelling is: ‘Door een te grote interne gerichtheid zijn veel grote Nederlandse bedrijven te bureaucratisch geworden en niet meer in staat om klanten optimaal te bedienen.’  Mee eens? En waarom dan (niet)?

Een externe krijgt succes als hij zijn opdrachtgever biedt wat hij zoekt. Lijvige rapporten met analyses horen er helaas bij. Verslagleggingen waar de organisatie iets aan heeft. Want de organisatie wil de bijdrage van de externe graag verankeren. Hele managementbibliotheken zijn volgeschreven over een onderwerp als ´verankering´. Wat men er mee bedoelt, is dat de mensen doen wat het bedrijf wil. De externe helpt bedrijven daarbij. Maar eerlijk gezegd worden de beoogde doelen zelden helemaal gehaald en het best scoren nog de externen die dat weten. 

In veel bedrijven besluiten Management Teams tot reorganisaties als het niet goed gaat. Door middel van die reorganisaties proberen ze met name financieel weer beter op de kaart te komen. Maar is dat wel verstandig? 

Als trainer heb ik nogal eens trainingen gegeven in aanspreken van collega’s. Aanvankelijk werkte ik daarbij met een stappenmodel. Mensen gaven nogal eens aan dat dat in de praktijk niet werkte. Waarom niet, heb ik ze jaren lang gevraagd. De volgende antwoorden kwamen daarbij regelmatig terug… 

Het is al jaren zo. Het management wil verbeteringen; de werkvloer wil verbeteringen. Maar ze verschillen van mening over de wegen er naar toe. Het verwijt van managers aan medewerkers is vaak dat ze allerlei ‘beren op de weg zien’; medewerkers verwijten managers te weinig te begrijpen van het werk. NS Reizigers maakt nu een wonderschone beweging…

Het is altijd een drukte van belang bij secretaresse Karin. De hele dag lopen er mannen binnen om goed bedoelde praatjes te maken. Vlakbij Karin zitten twee collega’s. Jolanda en Gita. Aan hen wordt alleen professionele aandacht besteed. Gita vindt dat prima; Jolanda ergert zich echter.  

De was doen zou eigenlijk een makkie moeten zijn. Ook voor mannen. Ik weet nog toen ik voor het eerst de was deed. Dat was betrekkelijk laat in mijn leven, want ik ben niet opgevoed met het idee dat mannen iets in het huishouden hoefden te doen. Een vriendin legde me de wasmachine uit. Ze deed het lief; met geduld, maar…

(zie ook www.bertblog.nl)