Pieter Hofmann

Amsterdam, een willekeurige werkdag. Tram 5 rijdt langs de Zuidas. Zuchtend en voorzichtig schuifelend stapt het 3e regiment van het krijtstreeplegioen uit. Als mijn kat is overleden kijk ik vrolijker. Wat raar dat ik hen toch benijd. Deze mensen hebben het vege lijf weten te redden in een economische tornado die de Atlantische Oceaan is overgestoken en nog niet is uitgewoed. Het dwingt me tot zelfonderzoek. Hoe kan het dat elke 10 minuten duizenden kilo’s lamlendigheid per wagonlading voor de deur worden gesodemieterd en dat een brok gedrevenheid (in alle onbescheidenheid) nog geen startersfunctie heeft?

Winst en verlies, ziekteverzuim, prognoses, businessplan, verkiezingspeilingen – wie leeft er niet gebaseerd op cijfers? Je baan, functioneringgesprek of je verstrekte krediet hangen er vanaf. In de wereld van werving en selectie is het niet veel anders. Zo kon het dat ik laatst mijn examencijfers van de middelbare school onder een dikke laag stof vandaan haalde om bij mijn motivatiebrief te voegen. De correlatie tussen school- en academische resultaten en werkbeoordelingen zijn hoog, zo bezweren voorstanders. Dat zal best, maar mijn tienerjaren stonden in het teken van experimenteergedrag, hormonale wildgroei en opgelegde ontwikkeling die later voor driekwart irrelevant bleek te zijn. Veel (vaak strategische) consultancybedrijven zweren echter bij cijferlijsten, en ze staan daarin zeker niet alleen.

‘Je moet wel tegen een stootje kunnen.’
‘Het ligt ook aan haar, zij kan heel weinig hebben.’
‘Hij zit zo snel op de kast, daar kan ik ook niks aan doen.’
Heerlijke dooddoeners voor cursisten op de thema-avond ‘Juf, ik pest niet!’ voor gevorderden. Succes verzekerd en dus warm aanbevolen! De truc is namelijk de verantwoordelijkheid bij de ander te leggen, het liefst in een enkele zin. Officieel is dit niet nodig voor volwassen mensen onder elkaar, die zijn oud en wijs genoeg. Op hetzelfde moment kosten treiteren en intimideren op de werkvloer het bedrijfsleven 2 miljard euro per jaar. Ziehier het prijskaartje dat hangt aan een streng bewaard taboe.

Laat ik vooropstellen dat ik net zo’n hekel heb aan dikke mensen in het vliegtuig als KLM zelf. Mijn idee is om vetkleppen gedwongen kilo’s te laten lozen. In een land waar je junks verplicht kunt laten afkicken moet je mensen prima kunnen dwingen om zich te onderwerpen aan de terreur van Sonja Bakker, wiens loopbaan we dan meteen uit het slop trekken. Voer zo’n wet meteen in dat dikzakken er in elk opzicht niet omheen kunnen. Weten ze ook eens hoe wij ons voelen als ze ons aan de kant proppen tijdens een intercontinentale vlucht. Bovenstaand gevoel voor tact is me nu eenmaal eigen, zodoende past zo’n wetsvoorstel prima in mijn ideëen.

Tot afgelopen week had ik een baan waarbij postzegels verzamelen me spannend leek. Uit ontsnappingsdrang vluchtte ik in de gangen van mijn gedachtenwereld, zodoende regelde ik tussendoor een aantal eigen zaakjes, varierend qua belang: e-mail, twitter, Facebook – dat werk. We kwamen er allemaal mee weg. Het werk liep op rolletjes en mijn afdeling presteerde boven verwachting. Misschien juist wel omdat we de vrijheid kregen om afleiding te zoeken van geestdodend werk. Niemand maakte daar een geheim of een probleem van, ook de leidinggevenden niet. Hoe anders heb ik veel surveilleertijgers meegemaakt.

Als kind begreep ik al weinig van sterke staaltjes christenvertellingen. Een aardlkoot in zes dagen scheppen, alla. Een maagd laten bevallen? Prima, voorlopertje van de ivf – meer niet. Een zee in tweeën splijten met een staf? Akkoord. Maar een bok de woestijn in jagen en de pretentie hebben dat je zonden vergeven waren, daar kon ik met mijn pet niet bij. ‘Rare jongens, die joden,’ parafraseerde ik mijn favoriete stripheld, wat me op een flinke portie strafwerk kwam te staan. Kritiek op Israël lag gevoelig tenslotte. Ook in groep 4.

Golfballen putten kon hij al, maar hoop kan Tiger Woods putten uit het feit dat hij misschien de gelegenheid krijgt om zichzelf te zijn. Meer dan een miljard dollar sponsorgeld sloeg hij bijeen in zijn loopbaan. Grote multinationals beho(o)r(d)en tot de hoofdspelers in de dollardans rondom Tiger Woods. De favoriete sport van hun CEO had in zijn persoon een mooi PR-verantwoord uithangbord, en nog politiek correct ook.