Kritiek is altijd lastig

Krijgen jullie van tijd tot tijd nog wel eens kritiek? En? Wat doe je ermee? Gelijk wegmikken natuurlijk. Met de mensen erbij. Dan hoef je er verder niets mee. Kan je lekker doorgaan met dat waarmee je bezig bent. Vast iets dat de bergen te hoog en de oceanen te diep gaat. Vast iets met allure. (Zie ook www.bertblog.nl )  

Mij lukt dat altijd maar slecht, kritiek buiten houden. Zo wordt wel eens opgemerkt dat ik in een gesprek de onvergeeflijke fout maak een standpunt met verve te verdedigen. Of dat ik slecht luister. Of dat ik de zaken niet goed samenvat. Etcetera.Tegelijkertijd valt mij op dat de ander zich bijna altijd zelf schuldig maakt aan die zaken. Mensen die je dominantie aanwrijven, al dan niet in een verwijt, zijn zelf meestal niet de minst dominante. Mensen die last hebben dat je je mening verdedigt, zijn zelf meestal ook mensen die graag een mening verdedigen. 

Ze willen graag dat je hun kritiek serieus neemt, dat je ja knikt en amen zegt op hun kritiek, die weliswaar niets ontziend, maar toch alles overstijgend is. Zelf vliegen ze bij de eerste de beste kritiek overigens in de hoogste boom. Of lachen minzaam, met zo’n blik van ‘dit gaat toch lekker niet over mij’.  

Maar over wie gaat het dan wel? Over jou natuurlijk. Over jou die de kritiek geeft. In managementland was het een hele poos bonton om goed te onderscheiden of iets jouw probleem was of dat van een ander. ‘Dit is van jou, niet van mij’ ‘Maar dat is niet mijn probleem’  

Ik heb een open karakter. Mensen voelen weinig drempels om me kritiek te geven. Dat doen ze over het algemeen bijzonder slecht en stellig. En u begrijpt het al: dat is dan gelijktijdig het verwijt. Dat je bijzonder slecht en stellig bent. En dan voegen ze toe: ‘Je hoeft je niet te verdedigen, want het is geen verwijt en ook geen aanval.’  

Maar dat is het verdorie wel! En vanaf vandaag zal ik me met hand en tand tegen al die kritiek verdedigen. Hoe luidde dat in oude tijden ook al weer? ‘Haal eerst de balk uit uw eigen oog voordat u begint aan de splinter van een ander.’     

Gek. Als ik in de spiegel kijk zie ik de splinter tot een balk uitgroeien. Voelt u nog wat ik bedoel?