Of we nou straks langer mogen doorwerken dan ons 65e jaar is een onbesliste strijd. De komende weken zal duidelijk worden wat er op dat gebied beslist wordt. Maar wat opvallend is, zijn de kleine ingezonden artikelen in kranten die geschreven zijn door mensen van begin zestig. "Ik ben op mijn zestiende jaar begonnen met werken en werk langer dan veertig jaar". "Ik heb er recht op om te stoppen!"
Zo vinden veel mensen ook dat ze recht hebben op beter worden als ze ziek zijn. Artsen en verzorgend personeel krijgen soms met emotionele en agressieve uitbarstingen te maken die gebaseerd zijn op onmacht. We verkeren nog steeds in de ontzettend luxe positie dat de gezondheidszorg goed geregeld is en willen met z'n allen het liefst vooruitgang blijven zien. Politieke partijen, en met name de oppositie, willen ons doen geloven dat we het niveau moeten en kunnen vasthouden in kwantitatieve zin. Maar in hoeverre wordt ons een worst voorgehouden? Hoe moet dat geregeld worden in een tijd waarin de bevolking vergrijst en het onduidelijk is of economisch herstel ons weer dezelfde rijkdom brengt? 'Recht hebben op' is een idee dat gebaseerd is op een tijdsspanne. We ontlenen zekerheid aan rechten. Dat deze rechten verschuiven, is soms een lastig verteerbare kwestie.
Aan een gang naar de rechter worden hoge verwachtingen gekoppeld. "Ha, hij prikt dwars door het wangedrag van mijn ex-werkgever heen!" De kantonrechtersformule keer drie gaat in mijn zaak gehanteerd worden; let maar op!" Dat een rechter een enorme stapel werk op zijn bureau heeft liggen en veruit de meeste dossiers globaal leest en snel interpreteert, is een onbekende factor voor veel mensen. Achteraf zijn ze teleurgesteld en hebben het vertrouwen in de rechtspraak verloren.
Recht is een kader gebonden aan een tijdsspanne, recht is een schijnzekerheid, recht krijgt degene die het hardst roept of het spel slim weet te spelen!
Kom met uw praktijkervaringen op het terrein van managen en organiseren
Deel uw kennis, schrijf 3 columns of artikelen en ontvang een gratis pro-abonnement (twv €200)
Word een pro!
SCHRIJF MEE >>
Wanneer de verwachtingen bij bijv. de kantonrechter te hoog gespannen zijn, is vaak het probleem dat men de adviezen van de advocaat niet hoort of wil horen. Advocaten hebben in het algemeen een goed gevoel voor de materie en adviseren heel correct over de haalbaarheid (en de evt. factor).
En heel vaak komen, in de discussie over pensioenen bijv., die incidenten naar voren: die stratenmaker die al vanaf zijn 16e werkt, die zieke die niet meer kan werken etc.
De feiten zijn echter anders. Toen de AOW werd geïntroduceerd werden Nederlanders nauwelijks ouder dan 65, waren de werkzaamheden zwaarder én was de samenstelling van de bevolking wezenlijk anders. Tenslotte studeren veel mensen nu door, veel meer dan vroeger.
Het schreeuwen over die incidenten ondermijnt echter het vertrouwen in het recht.
Kijk eens naar de feiten en oordeel dan zelf.
Kennelijk ga jij ervan uit dat iedereen weet dat recht verschuift. Was dat maar een feit!
Een feit is dat tegenwoordig incidenten van de daken geschreeuwd worden door bijvoorbeeld de media en politieke stromingen die roepen voor het volk op te komen. En datgene waar een persoon het meeste belang bij heeft, wordt luidkeels verkondigd en nagepraat. Oost-Indische doofheid is een ander symptoom dat daarbij hoort.
Helaas bezit niet iedereen het vermogen tot logisch nadenken waar jij overduidelijk wel aanleg voor hebt!
Dus ieder voor zich en God voor ons allen...