2008. In de trein van Amsterdam naar DÚsseldorf zit een 40-jarige man met een laptop. Duur horloge, blokjesoverhemd, geoncentreerde blik op het scherm gericht. Op zeker ogenblik gaat zijn telefoon. Er ontspint zich op een monotone trage toon een gesprek. Dat gaat ongeveer zo.
In een reeks postings poneren we stellingen over operationele aansturing. Het zijn stellingen die de praktijk van het leidinggeven laten zien, en het is de bedoeling dat jullie erop reageren. De stellingen zijn gebaseerd op waarnemingen in de alledaagse werkelijkheid van grote organisaties, die zich te vaak niet gedraagt zoals we op onze hogescholen en universiteiten leerden. Met name boeiend voor jonge bazen dus.
Ik ben een echte man. Dat wil zeggen, als het om luisteren gaat. Wat doen mannen namelijk als ze een verhaal horen? Dan toetsen ze het op ‘interessant’. En interessant, dat zijn de grote thema’s van de buitenwereld.
Eenvoudige ideeën lopen nogal eens vast in de behoefte aan plannen van aanpak. Het past bij de stijl van academici om zaken pas te lanceren wanneer er een ‘gefaseerd stappenplan’ voor gemaakt is. In bepaalde gevallen is dat absoluut noodzakelijk.
Nederlanders zijn al sinds decennia gewend aan fixed prices. Dat heeft ze tot luie onderhandelaars gemaakt. Het zijn meer mensen die voor koopjes gaan. Dan hebben ze zonder veel moeite een lage prijs.
Veel leidinggevenden hebben last van weerstand in beoordelingsgesprekken. Zodra een gesprek een formeel karakter krijgt, gaan medewerkers vechten met hun managers. Bijvoorbeeld over hun competenties. Dit heeft te maken met een ongeschreven regel op de werkvloer: je werk moet goed zijn, dan kunnen ze je niets maken.
Hoe geef je leiding aan medewerkers dat in onregelmatige dienst werkt? Dat is de uitdaging waarvoor velen zich gesteld zien. Leidinggevende van stewardessen en piloten, van conducteurs en van horecabedrijven zijn niet altijd in de buurt, als hun mensen werken. Controle uitoefenen op medewerkers, een normaal onderdeel van leiding geven, wordt dan lastig.
Ik heb het ook op mijn blog geschreven, de oude klanten. Wat is daar toch mee? Waarom zwijgen we hierover? Het is geen geheim dat new business bij veel bedrijven een prioriteit is, er zijn zelf new business development managers. Maar wat doen we met onze oude klanten? Waarom hebben we geen old business development managers? Of getting old clients back managers?
Ik ben een openbaar vervoer reiziger. Dat zeg ik met enige trots, want ik ben de laatste jaren in een curiosum veranderd. Als ik bij klanten vertel dat ik werkelijk overal kom met het openbaar vervoer, dan kijken ze me aan alsof ze het bot van een tyrannosaurus rex tussen blikafval ontdekken. Het wordt tijd dat we de trein en bus weer eens opwaarderen.
